2018-10-26
Porcupine Tree zit in een lange winterslaap, maar wie maalt daar nog om; we hebben immers The Pineapple Thief. De band rond Bruce Soord heeft al meer dan eens aangetoond een uitstekende evenknie te zijn van de Britse grootmacht. Ook de weg die The Pineapple Thief bewandelt is net als bij Porcupine Tree, die van de geleidelijkheid. Dissolution is alweer het twaalfde album van de progrockers en eigenlijk is de waardering pas bij pakweg de laatste drie albums wat meer gekomen. Dat Soord en zijn band de invloeden van Porcupine Tree en Steven Wilsons solowerk nergens verloochent is in elke noot op dit album duidelijk. Daarom heeft hij ook nu maar weer voormalig Porcupine Tree drummer Gavin Harrison gerekruteerd. Dat is natuurlijk de beste keus, want wat die man presteert op zijn trommels grenst aan het briljante. Harrison is een van beste drummers die er op aarde rondloopt en dat hoor je. Het geeft de muziek van The Pineapple Thief een flinke meerwaarde.Dat, zangtechnisch gezien, Soord steeds meer de kant Van Steven Wilson opgaat, wordt steeds meer duidelijk. Soord en Wilson hebben eveneens gemeen niet de meest overtuigende zangers te zijn, maar de rustige stem van Soord past perfect in de kwalitatief hoogwaardige progrock. Dissolution kunnen we het best omschrijven als een mix van de degelijke progrock uit de beginjaren en de wat donkere poprockliedjes van de voorgangers Magnolia en Your Wilderness, waarbij de plaat wat spannender klinkt dan Your Wilderness, dat soms wat minder geïnspireerde momenten kende.
Dat het album nog geen drie kwartier klokt is eigenlijk alleen maar fijn, want zo wordt je niet op allerlei ellenlange instrumentale passages getrakteerd, maar zijn nu ook de songs weer bondig. Zelfs ‘White Mist’ dat een episch en fraai opgebouwd werkstuk is lijkt veel korter te duren dan de aangegeven elf minuten en dat lijkt ons een goed teken. De spannende track gaat via relaxte, open klinkende stukken, naar fraaie dragende passages en dito refrein.
De plaat begint overigens ‘klein’ met Bruce Soord en een piano in een stukje met de cryptische titel ‘Not Named Any Names’. Maar daarna barst de plaat los met een paar prima progrocksongs die ook nu weer de (dark)popkant van de band soms naar boven haalt. Dat vertaalt zich op die momenten in grootste refreinen die gelijk goed in het gehoor liggen. De mooiste voorbeelden hiervan zijn ‘All That You’ve Got’ en ‘Threatening War’ die je gelijk naar de repeat knop doen grijpen. Het doet soms wat denken aan het meest toegankelijke werk van Riverside. Dat hiertussen dan een bezwerend stuk als ‘Uncovering The Tracks’ is geplaatst, is alleen maar fijn voor de afwisseling.
Dissolution is een onderhoudende plaat van een van de sterkste progrockbands die we momenteel kennen. De band zal zeker nog meer met Porcupine Tree worden vergeleken, maar het is nooit zo erg dat het stoort of dat we van een regelrechte kopie kunnen spreken. Beide bands maken muziek (of hebben gemaakt?) die in dezelfde hoek zit en die dezelfde groep liefhebbers aanspreekt. Zolang het zich vertaalt in dit soort goede platen hebben we niets te klagen.
Treetop Flyers - Treetop FlyersOp een paar maanden na is het zeven jaar geleden dat Treetop Flyers bij...
Rue Royale - In Parallel Met een zacht gitaarspel opent het vierde album van het Britse Duo Rue...