Het is duidelijk dat de mannen weer voor een iets andere sound hebben gekozen. Zoals elke keer bij een nieuw album. Ditmaal schurken we dicht tegen tweede plaat Roslyn aan, al was die niet wat sexier. En er is een duidelijke trendbreuk met het hoge tempo van de voorganger, Skydogs. The Sore Losers flirten openlijk met de indie, met vibes uit de jaren ’80 en alles wat je je voorstelt bij ritten in een open Cadillac door het oranjerode landschap ten westen van de Rocky Mountains.
Het ding is dat de plaat wat aan arrogantie ontbeert, net als aan een sexy randje. De productie is net wat te braaf, net als de teksten. Het is niet in your face, het is niet zwoel, het is ertussenin. Dat is zonde, want daardoor is Gracias Senor geen album waar je snel aan zult denken om op te zetten. Terwijl er toch best aardige tracks op te vinden zijn. En opvallend genoeg zijn met name de nummers wat later op het album de meest noemenswaardige. ‘Get It Somehow’ is zo’n lichtpuntje waar je beweegzin van krijgt. Niet eens een heel ingewikkeld liedje, maar wel met een levendige vibe en met een rauw randje. En als direct daarna ‘Little Baby’ volgt, komt die broodnodige arrogantie eindelijk even om te hoek kijken.
Het dreigt voetbaltaal te worden, maar de tweede helft van Gracias Senor is gewoonweg beter dan de eerste. Daarmee is het album geen geweldige plaat, maar wel eentje met een paar leuke nummers. Daar moeten we het even mee doen. Duidelijk is wel dat deze mannen potentie genoeg hebben. Maar dat, dat wisten we eigenlijk al wel. Nu nog een keer een plaat die van begin tot eind weet te bekoren.
The Joy Formidable - Aaarth The Joy Formidable werd na hun debuut bij platenmaatschappij Atlantic in...
Paul van Loo - Wie Inne Vöegel... Nummers van Lou Reed, Leonard Cohen en Harrie Jekkers, maar dan in het...