2018-10-05
The Joy Formidable werd na hun debuut bij platenmaatschappij Atlantic in 2011 beschouwd als the best next thing om vervolgens na hun tweede album door diezelfde platenmaatschappij terzijde geschoven te worden. Nu wordt de band gezien als een middenmoter in de top 50 van gitaarbands en staan ze veelal als openingsact voor rockbands als Muse en Foo Fighters. Het is dan ook aan Rhiannon "Ritzy" Bryan (guitar en vocalen), Rhydian Dafydd (bas en vocalen) en Matthew James Thomas (drums en percussie) om met dit zelfstandig uitgebrachte album van zich te doen gelden. The Joy Formidable brengt zijn vierde album uit als AAARTH (Welsh voor beer, met een aantal extra AA’s voor het effect) en de referentie naar hun debuut The Big Roar is dan snel gemaakt. Toch kan er geen groter verschil zijn met hun eerste album: daar waar de band zich eerder concentreerde op recht-toe-recht-aan gitaarrock, wordt het nu een muzikaal avontuur waarin ze zich allerlei vrijheden veroorloven.
Zo opent het album met een in het in Welsh gezongen ‘Y Bluen Eira’, vrij vertaald als sneeuwvlok. Afgaande op de eerste klanken, doet vermoeden dat de rock verruilt is voor dance, maar al snel wordt duidelijk dat dit geenszins het geval is. De power chords worden al snel in stelling gebracht. Het album vervolgt met een signature Joy Formidable track: ‘The Wrong Side’, een radiovriendelijk nummer. Hoe vaker je het album beluistert, hoe meer dit nummer vreemd genoeg weg valt.
‘Go Loving’ lijkt zo van een Queens of the Stone Age album te zijn weggelopen, al maakt de afsluitende piano (zomaar uit het niets) heel veel goed. Het wordt pas interessant met ‘Cicada (Land of your Back)’, waar zij niet alleen Oosterse muziek integreren, maar ook gebruik maken van verschillende ritmes en overlappende zang.
Het hoogtepunt van het album komt met ‘All In All’, wat naar het zich laat beluisteren ook live een favoriet gaat worden. De fluisterende zang van Bryan over de xylofoon en later over de akoestische gitaar, weet zich langzaam maar zeker te ontpoppen tot een weerbarstige explosie van gitaar, bas en drums. Hierna zakt het album wat in met wat al te gemakkelijke vullers, zoals ‘What For’ en ‘The Better Me’. Juist terwijl het album op dit punt zou moeten pieken.
Die luisteraars die niet afhaken krijgen nog wel wat moois voorgeschoteld. Zo is er de prachtige ballad ‘Absence’, waarbij de gitaar wordt ingeruild voor de piano. Ook ‘Dance Of The Lotus’ is de moeite waard en het geeft de band de gelegenheid om te experimenteren en een donker progrocknummer neer te zetten.
AAARTH is een gevarieerd album waarbij verschillende muzikale stijlen aan bod komen. Doordat veel nummers afgeleid lijken te zijn van grotere gitaarbands, zal dit album er niet voor zorgen die de band nu zal worden gezien als headliner. Daarentegen klinkt de band vol energie en fris en lijkt het klaar voor de volgende stap. Die moeten ze dan nog wel maken.
Garda - OddsDe Duitse band Garda is met Odds aan hun derde album toe. Het collectief...
The Sore Losers - Gracias Señor Stapje voor stapje traden de Belgen van The Sore Losers de afgelopen jaren...