2018-11-14
Het Engelse vijftal van Curse Of Lono laat een verrassende wind waaien door het rootsgenre. Debuutalbum Severed was al een prima plaat. De groep combineert een duister gothic gevoel met traditionele stromen binnen de Americana. Opvolger As I Fellborduurt hierop verder.In de muziek valt de continu aanwezige dreiging op. Het voelt alsof grote rampspoed elk moment kan losbarsten. De band heeft daarbij nadrukkelijk naar Nick Cave gekeken. Curse of Lono verrast echter door een continu cadans in haar nummers te bouwen. Het zijn techno ritmes die in een Americana setting worden geplaatst. In dat opzicht combineren ze de kracht van The War On Drugs met Nick Cave. Dit hoor je bijvoorbeeld in ‘Way To Mars’ waar prominente drums, zacht jankende gitaren en fluisterend gezang samengaan. Langzaam bouwt het zich op tot een zekere uitbundigheid.
Dit terwijl ze tegelijkertijd aanstekelijke ritmes spelen. ‘Blackout Fever’ is zo’n lied. Het refrein nodigt enigszins uit tot meezingen. In combinatie met het stevige gitaarspel is het gewoon een prima rocker naar analogie van American Aquarium en Drive-By Truckers. Op andere momenten komt de gospel net wat steviger naar voren. ‘No Trouble’ is een nummer dat ook Mavis Staples had kunnen zingen. Gospelintro, stevige drums en dan een bluessy gitaar. Een prachtig, onverwacht hoogtepunt aan het einde van de plaat.
Curse of Lono maakt knappe muziek. De muziek van Curse Of Lono geeft een impressie wat er gebeurt als een Americana band in een veel te grote stad vast komt te zitten. Het resultaat is een meeslepende mix dat – net zoals The War On Drugs – de luisteraar wegvoert terwijl tegelijkertijd het rauwe karakter van stevige Americana bands overeind blijft. Dat maakt As I Fell een zeer prima tweede plaat.
Everlast - Whitey Ford`s House Of Pain Everlast is een veelzijdige muzikant. As lid van House of Pain is hij...
Garda - Odds De Duitse band Garda is met Odds aan hun derde album toe. Het collectief...