Mogwai - KIN Recensie op Podiuminfo

2018-10-18 Fans van Mogwai worden de laatste jaren flink verwend met nieuwe releases. Zo verscheen vorig jaar nog het studioalbum Every Country’s Sun en volgt nu alweer de soundtrack bij de film Kin. Na soundtracks voor een tweetal documentaires, Zidane en Atomic, en een televisieserie, Les Revenants, is dit de eerste keer dat de Schotse postrockers de soundtrack voor een speelfilm mogen verzorgen.

Kin is een sciencefiction film met onder andere Dennis Quaid en Zoë Kravitz, die op IMDB niet zo’n heel hoge score krijgt, maar laten we ons hier op de muziek concentreren. Mogwai speelt op Kin veel met synthesizers en andere elektronica en creëert hiermee een aardige sciencefictionsfeer. Kin begint rustig met de pianomuziek van ‘Eli’s Theme’ en het synthesizergebaseerde ‘Scrap’. ‘Miscreants’ ligt een beetje in het verlengde van ‘Scrap’ en ‘Funeral Pyre’ is een rustige drone. ‘Guns Down’, ‘Donuts’ en ‘Kin’ zijn wat meer typisch Mogwai; rustige passages, afgewisseld met hardere gedeeltes. Vooral in ‘Donuts’ vliegt de band rond frontman Stuart Braithwaite aardig uit de bocht.

Het absolute hoogtepunt op Kin is de afsluitende track ‘We’re Not Done (End Titles)’. Deze lekker rockende track ligt in het verlengde van recente singles ‘Party In The Dark’ en ‘Teenage Exorcists’. Dit is eigenlijk de enige track op ‘Kin’ die ook zonder bijbehorende beelden kaarsrecht overeind blijft staan. Want dat is wel echt het minpunt van deze nieuwe Mogwai. Deze muziek is gemaakt om beelden te ondersteunen en die beelden mis je als je naar Kin luistert. Dit geldt zeker bij de rustigere tracks op het album.

Mogwai’s vorige soundtrack, Atomic, was ook als losstaand album ijzersterk, maar dat geldt helaas niet voor Kin. De fans zullen het album zeker weten te waarderen en alleen ‘We’re Not Done’ maakt aanschaffen voor hen al de moeite waard, maar de gemiddelde luisteraar kan Kin gerust links laten liggen.

Recensent:Eric Rijlaarsdam Artiest:Mogwai Label:Rock Action Records / PIAS