2018-12-05
Nooit begrepen waarom artiesten op hun albumhoes vermelden welke bekende(re) muzikanten een bijdrage hebben geleverd aan de plaat. Althans, niet als hun aandeel beperkt blijft tot iets wat je kunt beschouwen als opvulling. J. Mascis, vermeldt het stickertje op de cover van de nieuwe Luluc. Dat hij de elektrische gitaarklanken in het nummer ‘Me and Jasper’ heeft verzorgd, ontdek je pas bij een nadere bestudering van het bijgeleverde tekstboekje. Of de medeoprichter van Dinosaur Jr. hier nu speciaal voor moest worden ingehuurd, valt te betwijfelen. Jim White (o.a. Dirty Three, Cat Power en Bonnie ‘Prince’ Billy) is verantwoordelijk voor het jazzy drumwerk in ‘Genius’, maar of dit het liedje naar een hoger niveau helpt? Niet echt, eigenlijk.De namedropping zal vast bedoeld zijn om Luluc aan een groter publiek te helpen. Hoewel het vorige album van het duo Passerby (2014) lovend werd ontvangen, bleef de roem van de in New York wonende Australiërs ZoeRandell en Steve Hassett beperkt tot een kleine groep liefhebbers. Dat heeft ongetwijfeld voor een groot deel te maken met de aard van hun muziek, die zelfs binnen het spectrum van folkpop nogal ingetogen klinkt. Het is daarom de vraag of de nieuwe lp Sculptor Luluc aan veel nieuwe fans zal helpen, ondanks dat er weer een hoop te genieten valt.
Neem ‘Heist’, dat de oren dankzij plechtig blaaswerk en dwingende teksten meteen op scherp zet, of de single ‘Kids’, die gelardeerd is met pittige teksten als: ‘Take off that filthy punk rock tee / we know your name and were you live’. Ook dankzij prachtliedjes als ‘Cambridge’, ‘Needn’t Be’ en ‘Moon Girl’ komen liefhebbers van het vorige album opnieuw uitgebreid aan hun trekken.
Toch schort er iets aan de plaat. Luluc trapt in een val waar het tweetal op Passerby zo behendig uit wist te blijven; door de lichtelijk monotone stem van leadzangeres Randell en de weinig gevarieerde melodieën wordt het op een gegeven moment iets te veel van het goede. De noodzakelijke lucht, die dankzij op de juiste momenten afwisselende arrangementen wel aanwezig was op het vorige album, ontbreekt. Het blijft soms maar hangen in het gezang.
Misschien heeft het te maken met het feit dat de eveneens op de hoes vermelde Aaron Dessner (The National) een bescheidener rol is toebedeeld dan op Passerby. In plaats van co-producer fungeert hij deze keer in een bijrol als gitarist bij enkele liedjes. Ietwat tegengas op sommige momenten voor de producers Randell en Hassett zou de plaat ongetwijfeld nog sterker hebben gemaakt.
Oliver Coates - Shelley`s On Zenn-LaFans die een kaartje wisten te bemachtigen voor het concert van Thom Yorke in...
Schëppe Siwen - Spretztour Het valt niet mee uit je hoofd een stuk of vijf bands uit Luxemburg op te...