2018-11-23
Fans die een kaartje wisten te bemachtigen voor het concert van Thom Yorke in Carré afgelopen juni konden in het voorprogramma genieten van elektromuzikant en cellist Oliver Coates. Dat de Brit het eervolle voorwerk mocht verrichten, is geen toeval. Hij deed mee op het laatste Radiohead-album A Moon Shaped Pool en was naar verluidt zelfs bepalend voor het geluid van de plaat (officieel worden daar geen mededelingen over gedaan). Ook leverde hij een bijdrage aan twee filmsoundtracks door Radiohead-gitarist Jonny Greenwood en werkte hij samen met artiesten als Steve Reich en Terry Riley.’s Mans solowerk is minder bekend, maar toch heeft Coates alweer vier reguliere albums op eigen naam staan (waarbij we voor het gemak een samenwerkingsverband met Carolyn Hume en Sonja Galsworthy uit 2008 even niet meerekenen). Dat de twee belangrijkste Radiohead-leden zijn muziek waarderen, wekt geen verbazing. Coates wisselt stuurse en gejaagde elektronica af met pure cello’s, die het geheel van een warme saus voorzien. Het knappe is dat hij beide componenten van zijn werk op natuurlijke wijze weet te versmelten; nergens krijg je als luisteraar het idee dat er een cello wordt ingezet omdat dit nu eenmaal ook een kant is van Coates’ muzikantschap.
Op het pas verschenen album Shelley’s On Zenn-La duurt het zelfs tot het zesde nummer (met de toepasselijke titel ‘Cello Renoise’) voor er een cello klinkt. Althans, een echte, het instrument was namelijk in vervormde toestand al wel te horen in eerdere composities. Maar feitelijk doet dit er niet toe, Coates heeft een ademend geheel van beats, klanken en samples proberen te scheppen, zonder een van de ingrediënten te laten overheersen.
De plaat gaat enigszins stroef van start met ‘Faraday Monument’, waarvan de percussie maar niet op gang wil komen. Vooral dankzij de galmende vrouwelijke leadzang wordt de boel op ‘A Church’ weer vlot getrokken, zodat je het album niet meteen van de zenuwen afzet. Op ‘Lime’ en met name single ‘Charlev’ trekt Coates de goede lijn door. Al gaat dit bijna ongemerkt; pas wanneer op het genoemde ‘Cello Renoise’ de aandacht wordt opgeëist door een akoestisch instrument, lijkt er weer iets te gaan gebeuren.
Dit maakt Shelley’s On Zenn-La (een titel die de legendarische Britse club Shelley’s Laserdome op de imaginaire planeet Zenn-La plaatst) helaas wel tot een vrij dertien-in-een-dozijn-elektronicaplaat. Prettig om te luisteren, maar je mist weinig als je hem niet in huis hebt. Al strekt het wellicht tot aanbeveling voor Radiohead-fans dat de fraaie afsluiter ‘Perfect Apple With Silver Mark’ zo op het solodebuut van Thom Yorke had kunnen staan.
I`m Terry - I`m TerryDe afgelopen jaren is het aardig uitgegroeid tot een trend in de indiepop:...
Luluc - Sculptor Nooit begrepen waarom artiesten op hun albumhoes vermelden welke bekende(re)...