‘Hanoi 1’ begint woest en stekelig. Het laat direct de veelzijdigheid van Nielson en co horen. Het nummer is een lichte aanval op je gehoor met een overdaad aan prikkels en duurt waarschijnlijk daarom slechts anderhalve minuut. Op ‘Hanoi 3’ doemen de prachtige Vietnamese landschappen op, die worden opgewekt door de Aziatische fluitinstrumenten en subtiele drums die door het nummer heen vervlochten zijn.
Het dwarse ‘Hanoi 4’ groovet flink met zijn dreigende ondertoon. Je kan hier niet om de ontegenzeggelijk psychedelische funk van de band heen. Je wordt als luisteraar langzaam maar zeker in het nachtleven van Hanoi getrokken. De sfeer wordt steeds donkerder. Dit wordt in ‘Hanoi 5’ nog verder doorgevoerd, waarbij de koperblazers – gespeeld door vader Chris – een bedwelmend effect opwekken. De fragmentarische opbouw van dit nummer werkt toe naar de apotheose van het album: het bijna tien minuten durende ‘Hanoi 6’.
In dit wervelende nummer werken Nielson en zijn medespelers met verschillende muzikale structuren en tempo’s. Vooral de snerpende koperblazers zorgen hier voor een climax. Het nummer is door zijn explosiviteit een muzikale mokerslag, dus het rustige slotstuk ‘Hanoi 7’ is daarna een goede zet geweest om dit album mee af te sluiten. Waarschijnlijk moesten de muzikanten zelf ook even bijkomen.
IC-01 Hanoi is onmiskenbaar Unknown Mortal Orchestra en toch beduidend anders dan voorgaand werk. Het ontbreken van zang zet de psychedelische laag in de muziek extra kracht bij. De improvisatie zorgt ervoor dat het een momentopname is geworden, waarbij de sfeer van de omgeving waar deze muziek tot stand kwam sterk naar voren komt. Je voelt de klammigheid, duisternis en spanning tijdens elke seconde van dit album.
Fufanu - The Dialogue SeriesAls belangrijkste IJslandse muzikale exportproducten zijn waarschijnlijk de...
Doug Paisley - Starter Home Canadezen hebben altijd een goede invloed gehad op de Americana muziek. Denk...