Het behoeft geen nader betoog dat deze ingrediënten zich laten vertalen naar een stemmige plaat. Echt somber klinkt Goners overigens niet, daarvoor zit er teveel lucht in de arrangementen en de productie. Ook de bijna meisjesachtige stem van Gibson haalt de zware lading er een beetje af. De angel zit hem vooral in de teksten: ”Wasn't I fine? / I meant to spend, all my life on you / Wasn't I fine? / Oh could you teach me to lose someone”, klinkt het bijvoorbeeld in het openingsnummer ‘I Carry Water’. Veel melancholie dus, al bevatten sommige teksten ook aansporingen om hier niet in te blijven hangen. “Here comes the end, of the future / If we're already Goners / Why wait any longer / For something to crack open?”, zingt Gibson haar collega-stervelingen (dat zijn de ‘Goners’ waar ze het over heeft) toe in het titelnummer.
De meeste liedjes worden gedragen door smaakvol strijk- en blazerswerk en/of een verfrissende gitaar, hier en daar aangevuld met piano of keyboardaccenten. De drums en percussie waarvan sommige nummers zijn voorzien, fungeren vooral als een smeermiddel om de plaat op gang te houden. Zelf noemt Gibson Goners haar beste, maar ook vreemdste plaat tot nu toe. Het eerste kunnen we volmondig beamen. Vreemd is haar vijfde album niet. Eerder wonderschoon.
Adrianne Lenker - Abyss KissHet zijn creatieve hoogtijdagen voor Adrianne Lenker . Na twee uitstekende...
Christine And The Queens - Chris Héloïse Letissier, beter bekend als Christine And The Queens , debuteerde in...