2019-01-01
Matches is een fuzz-punkband uit Trier, Duitsland. Fuzz-punk? Wat houdt dat in? Nou, dat wil zeggen dat ze met hun sound ergens tussen post-punk, garage en grunge dobberen. Dit resulteert in een rauw en ruw geluid dat, vooropgesteld, eerlijk en oprecht klinkt. De vier mannen houden niet van toeters en bellen en knutselen niets aan elkaar. Dit is punk zoals het ooit bedoeld is, zonder gekheid. Raggende gitaren, een rammelende drumpartij en vocalen die niet echt zuiver te noemen zijn, maar ook niet onaangenaam. Het was natuurlijk een tikkeltje authentieker geweest als ze dan ook in het Duits gezongen hadden, maar zelfs het grootste anarchistische punkhoofd weet dat daar internationaal minder geld aan te verdienen is. De eerste stap is gezet met het debuutalbum met de eenvoudige titel X. Latijn voor het cijfer ‘tien’, het aantal tracks dat ook op deze plaat terug te vinden is. Grote vraag is natuurlijk: laat Matches de muzikale vonk overslaan?Zoals eerder aangegeven is dit een band zonder poespas, zonder sterallure of ambities om meer te zijn dan een punkband. De overall sound van het album is superfuzzy, verre van zuiver en zelfs crispy te noemen. Gevolg hiervan is dat eventuele details en nuances, die zijn aangebracht in het grotere geheel, wegvallen en alles heel monotoon klinkt. Met opener ‘Lost’ is dat nog wel te behappen; met enkele rake tromslagen levert dit een zeer energiek begin op, die duidelijk maakt dat het tempo lekker hoog ligt. Een emotionelere snaar wordt geraakt met opvolgend ‘Why’, dat een rustiger tempo heeft en waarbij de zanger zich afvraagt waar het fout ging met zijn geliefde. Meest spannende nummer van de plaat is toch wel ‘Let Go’, waar net wat meer muzikale afwisseling in terug te vinden is. ‘Ain’t That Way’ probeert dit ook, maar slaat de plank mis doordat de kleine nuances totaal ‘weggefuzzt’ worden in de mix.
Gemiddeld genomen zit het merendeel van de songs qua speeltijd rond de drie minuten. Halverwege de plaat wordt het bij ‘Mask’ ondertussen wel duidelijk dat het niet veel spannender wordt dan deze up-tempo punk. Andere boosdoener is de stem van de zanger, waar absoluut geen diepgang of hoogtepunt in te vinden is. De strot blijft hangen op middelmatig, net als de muzikale presentatie. ‘Dnage’ speelt nog met een Arctic Monkeys-achtige basloopje, dat geinig over en weer gaat tussen gitaar en drums. Maar alles bij elkaar opgeteld, is het niet genoeg voor Matches om met X de muzikale vonk over te laten slaan. Er zijn goede momenten te bespeuren, maar helaas moeten die het afleggen tegen de muzikale middelmatigheid van de rest. Met net wat meer passie, minder fuzz en meer afwisseling in he stemgeluid had er toch net wat meer ingezeten voor dit Duitse clubje punkers.
For I Am King - -I-De Nederlandse metalformatie For I Am King lijkt voor leken misschien een...
Jet Black Sea - The Overview Effect Pink Floyd-light, dat was zo ongeveer de eerste gedachte die ondergetekende...