2019-02-08
Het Franse Gorod is alweer aan haar zesde studioalbum toe. Echte doorzetters zijn het dus wel, die vijf mannen uit Bordeaux, die zonder al te groot succes hun albums aan ons toevertrouwen. De in 1997 opgerichte band speelt sinds 2005 onder de naam Gorod. Dat het succes nooit echt gekomen is, kan niet aan de muzikaliteit, want de vijf heren spelen een strakke vorm van technische deathmetal en mengt dat met voorzichtige scheutjes progmetal.De eerste namen die te binnen schieten bij het beluisteren van Æthra zijn Meshuggah en NIle . Liefhebbers weten dan al dat het begrijpen van de deathmetal van Gorod wel om enige energie vraagt. Zijn het niet de vele tempowisselingen en staccato riffs die om aandacht schreeuwen, dan zijn het wel de lappen tekst die onderwerpen uit de mythologie van alle windstreken van de aarde bespreekt, die de volle aandacht van de luisteraar vragen. De teksten worden door Julien Deyres overtuigend uitgespuugd. Hij gebruikt een metalcore-achtige scream, een diep gutturale grunt, of klinkt als een dorpsomroeper en daarnaast doet hij ook de narrations die worden gebruikt om de mythische vertellingen nog wat mysterieuzer te maken.
Dit alles wordt natuurlijk begeleid door een muzikale basis die loeisterk wordt uitgevoerd. Zo word je door de agressief klinkende opener ‘Wolfsmond’ direct bij je kladden gegrepen. Al was het maar omdat de agressieve riffs halverwege ineens afgewisseld worden door melodieuze gitaarsolo’s. Een voortreffelijke opener die ook in de andere negen tracks navolging krijgt. Alleen al het gitaarloopje van ‘Bekthen’s Curse’ is formidabel. Deyres gooit er ongeveer alle facetten van stem in, zodat het op dat vlak ook nergens saai wordt. Het titelnummer heeft wat semi-akoestische passages die nog het meest aan Opeth uit de beginjaren doen denken. Ook de poging van Deyes tot ‘clean’ zingen is prima, al kun je horen dat dit niet zijn sterkste kant is. Zijn gutturale grunt daarentegen is een attractie op zich.
De bovengenoemde nummers worden gevolgd door nog zeven prima tracks die dus veel van de luisteraar vergen, maar die stuk voor stuk dood metaal van de hogeschool zijn. Speciale vermelding is er voor het vrij complexe ‘Chandra And The Maiden’ en het overwegend snelle ‘Goddess Of Dirt’, dat een verslavend gitaarloopje bevat. Het begint bijna op hersenspoeling te lijken. Het is dat er soms, zeker op vocaal gebied, bij tijd en wijle wat teveel gebeurt waardoor je de weg soms wat kwijt raakt. Wat natuurlijk niet wegneemt dat de puike en afwisselende deathmetal vergelijkbaar is met het niveau van bands als Meshuggah, Gojira of Nile. Liefhebbers van die orkestjes moeten Æthra gewoon eens proberen.
Dragony - Masters Of The MultiverseWe luisteren mee met de bandvergadering van Dragony : Agendapunt een: De...
Jeditah - Waves Dat de School of Audio Engineering niet alleen maar creatieve geesten...