Ondertussen kunnen we dit soort uitgekauwde rock wel dromen; tien voor de hand liggende liedjes in veertig minuten, allemaal op radiolengte, want de aandachtspanne van de gemiddelde Amerikaanse muziekliefhebber is niet al te groot. Het moet gewoon direct knallen, daar smullen ze van, aan de overkant van die grote plas, maar in Europa zal het echt niet gaan lukken. Wel gunnen we ze het succes natuurlijk van harte, maar we lopen hier niet echt warm voor de voor de hand liggend melodietjes van semi-empathische spierballen rocksongs als ‘Say It’, ‘The Engineer’ of ‘Elation’. Halverwege de plaat slaat de muziek door naar nog wat emotionelere songs en kunnen we constateren dat het rustige ‘Happy’ wel heel erg gebaseerd is op ‘Who’s Got My Back?’ van Creed en horen we dat men met het afsluitende ‘One Way Ticket To Mars’ Alice In Chains vergeefs naar de kroon probeert te steken. Kom op zeg, kunnen jullie zelf niets verzinnen?
Nee, voor originaliteit en inventiviteit moet je zeker niet bij zanger Mark Mᴁnsion en zijn kompanen zijn, dat is duidelijk. In het land van ‘The Donald’ gaan ze hier weer van smullen, maar laat het alstublieft lekker daar blijven en val ons niet lastig met een soort derderangs Creed. Te pompeus, te bedacht, te cliché en vooral niet leuk, dat is eigenlijk het enige wat er van Rᴁvolution, het derde album van deze twee heren en dame gezegd kan worden.
Lethal Injury - MelancholiaThrashmetal is al bijna zo oud als de weg naar Rome. In de jaren tachtig...
Thorium - Thorium Thorium is opgericht door drie leden van Ostrogoth met als doel het...