Allereerst is er de wat rommelig overkomende galmproductie van Nightmare’s Reign die de luisterbaarheid niet bepaald vergroot. Verder klinken de songs adequaat, maar nooit worden we uit de stoel geblazen. De band speelt zeker niet slecht en de thrashy, blaffende rochelzang, die helaas te veel in de galm verzuipt, van Tony Heinrich doet ergens wel denken aan die van Max Cavalera ten tijde van de eerste Sepultura platen. Niet iets om je voor te schamen, maar het zijn de over duivels, bloed en andere obscure zaken handelende songs die stomweg nooit echt blijven hangen. Zeker in dit genre is het een absoluut must om met sterke songs of een paar heftige killerriffs op de proppen te komen. Zo niet, dan gaat alles op elkaar lijken en gaan de drie kwartier ongemerkt voorbij. Daar doen alle tempowisselingen, breaks of doomy passages geen moer aan. Ook het lange instrumentale einde van het negenenhalve minuut klokkende ‘Temptation Calls’ maakt het niet meer goed. Die laatste zes minuten hadden ze er zo af kunnen knippen. We hadden het niet eens gemerkt.
Nightmare’s Reign is een album dat de underground niet gaat ontstijgen, daarvoor is het allemaal te eentonig en te saai wat de vijf Duitsers ons laten horen. Er is natuurlijk altijd een markt voor dit soort puristische metal, maar ondergetekende geeft zijn portie liever aan Fikkie.
Various - Live At Notoddon Blues Festival (20 Years Of Blue Mood)In Noorwegen huist één van de grootste Bluesfestivals van Europa. Elk jaar...
Malford Milligan & The Southern Aces - Life Will Humble You Hier zal de naam Malford Milligan niet meteen bij iedereen een belletje doen...