2019-02-09
"There was nothing fun about the recording of this album". Bam, die zit. Het is een uitspraak van zanger Joseph Michael van Witherfall uit de begeleidende bio van hun nieuwe album A Prelude To Sorrow. Als je de uitspraak optelt bij de albumtitel dringt de associatie topzwaar zich eigenlijk onmiddellijk op en dat is precies de sfeer van dit tweede album.In 2017 bestempelde ondergetekende debuutalbum Nocturnes and Requiems nog als een van de beste pure heavy metal albums van dat jaar en de band zelf als een grote belofte. Stond dat album al in het teken van het overlijden van hun bassist Adam Sagan, hier is het allesoverheersend. Tot op het verstikkende af zelfs. Dat maakt de plaat zonder meer een indrukwekkend eerbetoon, maar maakt Witherfall wel een pas op de plaats als het gaat om het verwachte meesterwerk.
Als je alleen al naar het ruim elf minuten durende openingsnummer (intro 'A Prelude to Sorrow' niet meegerekend) 'We Are Nothing' luistert: alles moet eruit, er vind hier een pure uitdrijving plaats van het al het verdriet, alle onbegrip en bovenal het verlies. "What is this, what do you have in store for me now?" zingt, nee gilt Michael vertwijfelt tegen the powers that be, wie of wat en waar dan ook. Dit alles begeleidt door een ware stortvloed aan riffs, tempowisselingen en stemmingen.
Maar er lijkt bijna geen licht aanwezig en de plaat ademt niet. En dat werkt dus verstikkend. Zo klinkt 'Moment of Silence' dus inderdaad bijna als een dodenmars. 'Communion of the Wicked' begint weliswaar klein, maar slaat ook al snel om in een metalen maalstroom. Het relatief korte 'Maridian's Visitation' houdt het wel rustig en je haalt gewoon letterlijk adem.
Die adem is nodig want 'Shadows' klinkt weer propvol, net als de productie van Zeuss. 'Ode to Despair' klinkt mooi en slepend en het korte 'The Call' dient als overgangsnummer naar het lange 'Vintage' (weer ruim elf minuten) die weer een ware achtbaansrit aan stemmingen en emoties biedt. Het rustige 'Epilogue' sluit dit inktzwarte werk af.
Na bijna een uur zit je letterlijk naar adem te happen. A Prelude to Sorrow is simpelweg een album wat Witherfall moest maken. Daar valt gezien de tragische omstandigheden waar de band mee te maken heeft gehad alle begrip voor op te brengen. Voor de argeloze luisteraar is het een hele kluif. Het fascineert en intrigeert, maar het wachten is nog op het meesterwerk waarvan je weet dat het er in zit.
Ultha - The Inextricable WanderingOh wee, degene zich laaft aan de onmetelijke duisternis, oh wee, degene die...
Sari Schorr - Never Say Never Sari Schorr is een dame uit de categorie ‘Van Dik Hout Zaagt Men Planken’....