2019-01-09
Het Engelse Monuments staat te boek als progressieve metalband waar een omschrijving als een kruising van metalcore met emocore beter op zijn plaats zou zijn. De vorige twee platen van de heren werden overigens nogal wisselend ontvangen. De niet al te productieve band heeft er vervolgens vier jaar over gedaan om tot een opvolger van The Amanuensis te komen. Dus verwacht je dat Phronesis wel een heel bijzondere plaat moet zijn van de band die soms zelfs met Meshuggah wordt vergeleken, wat echt complete onzin is. Omdat er zo nu en dan wat staccato mathematische riffs worden gespeeld lijkt de band nog steeds niet op de Zweedse grootmeesters van de mathmetal. Sterker nog, Monuments mag, afgaande op het gebodene op Phronesis nog niet eens de schoenveters vast maken van de leden van die band. Op bruutheid en inventiviteit legt Monuments het af ten opzichte van Meshuggah, dus laten we die vergelijking vanaf nu in de kast liggen. Wat we wel horen opPhronesis is goed in het gehoor liggende emo-achtige metalcore met wat licht progressieve invloeden die in sommige stukjes wat de kant van Periphery op gaan (‘Celeste’), maar doordat de muziek niet altijd de juiste balans heeft krijg je het gevoel dat Monuments nog steeds niet echt weet wat het wil.
Het cleane stemmetje van Chris barretto, die een blauwe maandag in Periphery bivakkeerde, contrasteert zeer heftig met zijn metalcore screams en klinkt vaak te lief of te emo (‘Mirror Image’). Het emo refreintje op ‘Vanta’ gecombineerd met wat bot geschreeuw geeft het nummer zeker een modern tintje, maar is ook precies hetgeen de liefhebber van niet al te zware metalcore of wat voor core dan ook, wil horen. Op de wenken bedienen heet dat.
Eindelijk op track nummer vijf met de titel ’Ivory’ komt er wat van de beloofde bruutheid om de hoek kijken, maar daarna gaan we gelijk weer de hoek in van de(te) lief klinkende metalcore, of iets dergelijks. Pas als de band echt de balans tussen progmetal en metalcore goed weet te krijgen, krijgen we wat meer bijzondere tracks voorgeschoteld. Songs als ‘Celeste’ en ‘Jukai’ weten wel te beklijven waar ‘Hollow King’ en ‘Vanta’ dus vooral voor de commercie lijken gemaakt. Het maakt van Phronesis een album dat lekker weghapt, goed in elkaar zit, maar geen overdonderende indruk achterlaat.
Bismut - Schwerpunkt Bismut is een Nijmeegse rockband die voor hun instrumentale muziek vooral...
Ultha - The Inextricable Wandering Oh wee, degene zich laaft aan de onmetelijke duisternis, oh wee, degene die...