2019-01-31
Anaana is de debuutplaat van het Oostenrijkse duo Cari Cari, dat bestaat uit Stephanie Widmer (vocalen, drums en didgeridoo) en Alexander Köck (vocalen en gitaar). Naar eigen zeggen is het tweetal de band begonnen met als doel hun muziek in een film van Quentin Tarantino te krijgen. Ze hebben daarom waarschijnlijk ook goed geluisterd naar de soundtracks van Enio Morricone, die naast klassieke scores als Once Upon A Time In The West ook de muziek voor Tarantino’s The Hateful Eight schreef. Niet geheel verrassend is het dus dat de muziek van dit tweetal zo in een westernfilm past. In Nederland was het duo in 2018 al op Eurosonic Noorderslag te zien. Opener ‘Summer Sun’ opent met de lome zang van Widmer en Köck, die door galmende gitaarriffs worden begeleid. Vervolgens worden de stevige gitaren ingezet in de titeltrack ‘ANAANA’ (wat ‘moeder’ in het Groenlands betekent). Met een vleugje americana wordt hier de Tarantino-vergelijking subtiel ingezet. Het nummer heeft een westernsfeer en krijgt door zijn dreunende gitaren een spannende ondertoon mee.
Vervolgens wordt op ‘Mapache’ (Spaans voor wasbeer) het tempo nog wat verder opgeschroefd. De muziek van Cari Cari wordt ook wel vergeleken met het geluid van The xx, waarschijnlijk omdat het duo haar gitaren ook flink laat galmen. Toch is de invloed van americana hier zo nadrukkelijk aanwezig dat die vergelijking al snel stopt. Ook het tempo ligt een stuk hoger dan dat van hun Engelse collega’s.
Er zijn allerhande bijzondere details in de muziek van het Oostenrijkse duo te horen, zoals de Indianenzang in ‘Mazuka’. Het duo heeft de westerninvloeden sterk doorgetrokken. Ook iets simpels als een fluittoon en het gezucht van zangeres Widmer zorgen voor een frisse twist in dat nummer. ‘Mechikko’ is dan weer een niemendalletje, maar de geweerschoten aan het einde van het nummer zijn een lollige toevoeging. ‘After The Goldrush’ is daarentegen wel een prijsnummer. Het langzame tempo wordt hier soms abrupt onderbroken door wilde mondharmonica’s.
Zo knalt Anaana een beetje verschillende kanten op. Een aantal sterke nummers wordt afgewisseld met nummers die qua sfeer en tempo erg veel op elkaar lijken, voornamelijk door de drums en zware gitaarriffs. Het zijn vooral de details die het tweetal in hun nummers verwerkt die dit album naar een hoger niveau tillen, zonder dat de hele americana- en westerninvloed een gimmick wordt. Qua ideeën is het album veelzijdig, maar de uitwerking ervan blijft soms steken in eenzijdigheid. Laten we in ieder geval hopen dat Quentin Tarantino de muziek van dit duo oppikt.
My Own Army - A Medicine Show My Own Army bestaat al sinds 2007, maar de laatste tijd hebben we nog maar...
Bismut - Schwerpunkt Bismut is een Nijmeegse rockband die voor hun instrumentale muziek vooral...