Thrice - Palms Recensie op Podiuminfo

2019-01-02 Als er één band is die niet bepaald bekend staat om steeds eenzelfde geluid op ieder album te laten horen, dan is dat Thrice wel. Toch staan ze ondertussen toch al ruim tien jaar op de barricade voor moody en technische alternatieve rock. Op ieder album vinden ze weer nieuwe manieren om zichzelf uit te drukken, waarbij ook duidelijk onderscheid gemaakt wordt in de nummers onderling. Geen album is hetzelfde, maar ook geen enkel nummer. Album nummer tien Palms is hier geen uitzondering op en levert ons een reflectief en emotioneel album.

Voor de leken heeft het album ergens wel iets weg van een Incubus, met een vleugje Imagine Dragons, maar dan van kwalitatief hoogstaander niveau. Toegegeven, het merendeel van het materiaal zou het prima op de radio doen, om dan te denken aan nummers als ‘Just Breathe’ en ‘Everything Belongs’. Het experiment wordt niet geschuwd, zoals openingstrack ’Only Us’ meteen duidelijk maakt met zijn synthesizer-intro. Hebben we hier te maken met een dansplaat? Deze intro zwelt op, terwijl frontman Dustin Kensrue zachtjes zijn eerste vocale tonen laat horen en de traditionele instrumenten het langzaam overnemen. De opbouw heeft ergens wel iets weg van een mix tussen Linkin Park en Thirty Seconds To Mars, waarbij alles steeds grootser en bombastischer gemaakt wordt.

De tracks moeten veel hebben van samples, synthesizers en alles wat daar tussen zit. Zo komen samples en synths ook weer terug in ‘The Dark’, waarbij ze voor het koor zelfs opnames van mensen van over de hele wereld hebben gebruikt. Of wat te denken van de zweverige harppartij tijdens ‘Blood On Blood’? ‘The Grey’ is wat pittiger van aard, maar sluit tekstueel aan op thema dat meer terugkomt: loslaten, afsluiting. “There was a tightness that gripped my soul and bubbled at my wrists, and choked me within inches of my life, but now I’m letting go, and I can finally breathe.” In dat opzicht is het ook een positief album; iets los durven laten, om daar uiteindelijk zelf beter van te worden. ‘A Branch In The River’ is hier ook duidelijk in: “You’re holding on to that branch in the river, so scared of letting go”.

Het merendeel zoekt de diepte qua emoties op, terwijl er ook kleine dompers zijn als ‘My Soul’ en ‘Hold Up A Light’, die het wat meer oppervlakkig houden. Bijzonder tweeluik zijn de twee afsluitende tracks ‘Blood On Blood’ en volgend ‘Beyond The Pines’, waarbij we in de laatste Kensrue op zijn kwetsbaarst horen. En toch, ondanks de kwaliteit van het geleverde werk, heerst toch het gevoel dat er meer uit het geluid te halen was. Het klinkt nog wat bedompt, alsof er ergens een stop op is gezet, zodat het niet uit zijn voegen zou barsten. Maar aan de andere kant werkt dit ingetogen toontje juist goed op de ingetogen nummers. Kortom, Thrice levert met Palms weer voor ieder wat wils.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Thrice Label:Epitaph