2019-01-06
Wat doe je als je ruim tien jaar bestaat, vier studioalbums op zak hebt, tienduizenden kilometers voor shows ver buiten onze eigen landgrenzen hebt afgelegd, een platendeal hebt bij een gerenommeerd Engels label genaamd Hassle Records, maar je nog niet genoeg ‘greatest hits’ hebt om daar daadwerkelijk een verzamelalbum van te maken die de essentie van die periode vangt? Precies, dan maak je een live-album, waarbij je zelf kunt samenvatten welke nummers het meeste voor je band betekend hebben in die eerste tien jaar. Dat moeten ze bij het Nederlandse rock ’n grunge-trio Paceshifters ook gedacht hebben. Zodoende dat ze de uitverkochte show van vrijdag 29 december 2017 in Hedon, Zwolle op plaat en beeld hebben vastgelegd. Een daverende show die nu door het leven gaat als Live In Concert ‘17, waarbij de mannen werkelijk het onderste uit de kan hebben gehaald. Mocht de naam Paceshifters je nog niets zeggen, dan mag je ongegeneerd gerust voor uit komen dat je vooral de laatste twee jaar onder een steen geleefd hebt. De mannen trekken als een malle door de Nederlandse met hun eigen tour, maar zijn daarnaast ook in menig voorprogramma te vinden van grote bands en artiesten als Dave Hause, Wolfmother, Fu Manchu, Monster Magnet, Deep Purple en Queens Of The Stone Age. En wat doen ze dan precies? Denk Nirvana, maar dan gemixt met een flinke scheut stonerrock en experiment. Hoe dan ook, ze trekken zich niets aan van wat hip is.
Vooral 2017 was een groot jaar voor de mannen. Vreemd is het dan ook niet dat hun laatste album Waiting To Derail flink vertegenwoordigd is op de setlist. Sterker nog, op het nummer ‘Adore’ na, staat het hele album er op, aangevuld met enkele nummers van Breach uit 2014 en Home uit 2012. Eerste album One For The Road uit 2010 schittert echter door afwezigheid. Daar krijgen we dan wel weer twee covers voor terug, namelijk Nirvana’s ‘Aneurysm’ en Dead Moon’s ‘54/40 Or Fight’. Ook zijn ze er niet vies van om wat nummertjes wat langer te trekken, waarbij absolute winnaars ‘Davis’ en ‘Final Nail’ zijn. De eerstgenoemde bijvoorbeeld wordt van drie minuten en 21 seconden uitgerekt tot een dikke twaalf minuten, waarbij ze vooral op het einde nog eens alles uit de kast halen.
Een optreden van Paceshifters stuitert alle kanten op. Ze hebben de kracht om aan de ene kant juist heel ingetogen te zijn, maar als ze alle registers opentrekken, dan barst het ook werkelijk uit de voegen van de energie. Goed, als het eerste album ook aan bod was gekomen, dan was het verhaal net wat completer geweest. En sommige improvisatie had gerust wat meer ‘to-the-point’ mogen zijn, omdat het in deze vorm soms nog wat onnodig afdwaalt. Dat neemt echter niet weg dat ze met Live In Concert ‘17 de essentie van hun liveshows op twee cd’s tot in de puntjes hebben weten samen te vatten.
Szun Waves - New Hymn To FreedomEen tip voor wie nog eens een ruimtereis wil maken en daarbij een soundtrack...
Thrice - Palms Als er één band is die niet bepaald bekend staat om steeds eenzelfde geluid...