2019-03-02
Vals zingen is voor iemand die, al dan niet geschoold, kan zingen, moeilijk. Bij de meeste genres is het de bedoeling dat je kunt zingen of in ieder geval wijs kunt houden. Voor punk en garagerock is dit minder relevant. Het uitgangspunt is het afzetten tegen alles wat los en vast zit en dan moet je vooral niet moeilijk doen over composities, instrumentbeheersing en al helemaal niet over vocalen. Als de boodschap maar over komt. Zelfs met die wetenschap, is het soms nog verdomde moeilijk om een album te beoordelen, want als we The Heroes fraai vormgegeven LP White Night, Black Shades haar eerste speelbeurt gunnen, is het de zang die meteen opvalt en niet bepaald in positieve zin. Twaalf tracks lang is zanger en gitarist André nauwelijks op zuiverheid te betrappen. Kijk, dat we aan de hand van de titel moeten concluderen dat het werk van de band moet schuren, daar willen we aan. Dat het muzikaal dan mag, liefst moet rammelen, daar willen we ook wel aan, maar die zang…
En toch… toch klopt het met wat de heren uit Zwolle voor ogen lijken te hebben op de ruim dertig minuten tellende plaat. Dat kan ook haast niet anders als je bedenkt dat de heren al sinds 1972 meedraaien in de Nederlandse rockscene. De broers André en Jan-Erik Barendsen begonnen in dat jaar al met hun New Wave band Simpel. Wanneer na de zoveelste bandwissel de naam wordt veranderd in Lovebite, lijkt de basis voor de sound van The Heroes te worden gelegd. In eerste instantie klinkt er garagerock in de stijl van Claw Boys Claw, maar het schuift meer op naar agressievere en snellere vormen die als een mix van The Exploited en Mötorhead wordt bestempeld.
Na het uiteenvallen van Lovebite gaan de broertjes Barendsen aan de slag met het oppoetsen van werk van Simpel en daarvoor wordt oudgediende drummer Rick Strik terug gehaald. Onder de naam The Heroes ontstaat White Nights, Black Shades, waarop André Barendsen zijn muzikale biografie optekent door het vermengen van muzikale invloeden die zijn leven hebben bepaald.
Naast de rammelende garagerock hoor je invloeden van The Kinks, The Small Faces en The Who, terwijl je de jaren tachtig terug hoort vanuit Sex Pistols, Stiff Little Fingers en The Saints, maar je hoort ook de donkere sound van Joy Division. Die mengeling van invloeden maakt muzikaal gezien songs als ´Cock Of Walk´ dansbaar. Dat een garagerocker als `Echo´ rammelt, het aanstekelijke `In Vain´ schuurt als in de beste punktraditie en dat het tempo op het slepende ´Jesus Said´ ook weer iets omlaag mag, maakt van White Nights, Black Shades een onderhoudende plaat die het goed zal doen bij liefhebbers van garagerock en punk.
Dat de zang onzuiver is blijft voor ondergetekende een minpunt, maar als het doel is om een bak schurende, vuige, rammelende en bovendien energieke garagerockers af te leveren, dan is dat op White Nights, Black Shades prima gelukt. Vanuit dat oogpunt verdient de Zwolse band gewoon een dikke pluim.
Engel (NL) - SchatgravenTegen het einde van het jaar maken muziekliefhebbers de balans op. Wat waren...
The Jaydees - Dandelions The Jaydees bestaat uit de Nederlandse Joop van der Kuip en Derrick van...