2018-12-18
Tegen het einde van het jaar maken muziekliefhebbers de balans op. Wat waren de hypes, wie kwam er bij, wie viel er weg. In 2018 zit de Nederlandstalige muziek in de lift, kijk de hitlijsten er maar op na. Een belangrijke rol is hierbij weggelegd voor de Nederlandstalige hiphopscene. Waar de scene voorheen tot de underground behoorde, hebben hiphoppers als Typhoon de definitieve stap gemaakt naar het grote publiek. Het werkt als een katalysator voor genregenoten, maar ook voor muzikanten uit andere genres. Zo bewijst Davina Michelle’s vertolking van Glen Faria`s ‘Duurt Te Lang’.Onder de radar valt er nog veel meer te genieten. Zo is Steven Engel, ofwel Engel al meer dan tien jaar een stiekem begrip in de Nederlandse hiphopscene. Hij is met zijn Do It Yourself aanpak, kenmerkende flow en dito taalkunsten, en vooral bredere muzikale spectrum een interessante speler. De man uit Hoorn put voor zijn teksten altijd uit zijn eigen kijk en levenservaring. Waar de hiphop, met kenmerkende boombap en turntablism, op de voorgaande platen werd verrijkt met trompetten, Hammonds en gitaren, draait Engel het op Schatgraven om. De hiphopelementen gelden op het dertien tracks tellende album als aanvulling op de meer singer-songwriter gerichte popmuziek.
Engel werkt graag samen met gastmuzikanten en daarbij weet hij vaak verrassende namen te strikken. Voor Schatgraven zijn de namen niet de minsten, sterker nog naast zijn vaste maatjes Just, DJ Native en blazer Wouter Hakhoff, hebben Tim Knol en Paul de Munnik een flink aandeel. Dit levert een album vol variatie en smaakvolle arrangementen op. De blazers, strijkers, Hammond, Rhodes, piano en gitaren spelen de hoofdrol in een rijk geluid, zonder over the top of gemaakt te klinken. De muziek van Engel is zoals zijn raps; eerlijk, open en puur. Dat laatste maakt dat de raps soms wat agressie missen, maar daar heeft Engel een oplossing voor. Het beste voorbeeld is hiervan het ijzersterke ‘Hoe Het Was’. De poptrack, met een basis bij de akoestische gitaar, bevat raps van Engel en voor het contrast van Kim Lee ( Per.Verz), die de agressie wel brengt. Hierdoor wordt de track meeslepend en komen de teksten prima binnen. Tel daar het pakkende refrein bij op en je zou zweren dat je een hit hebt.
Klein kritiekpuntje is dat het album slechts iets meer dan een half uur duurt en dat de tracks meestal de drie minuten niet halen. Het past echter wel weer bij het idee van een conceptalbum dat met een op dezelfde pianostrofe gebaseerde track wordt geopend en afgesloten, en waarop Engel zijn diepste emoties en gevoelens bundelt. Met het opzwepende ‘Alle Ramen Open’, het mooie ‘Regen 3’, het donkere, jazzy ‘Laat Me Drinken’ kunnen we een handjevol sterke tracks noemen, maar daarmee zouden we andere tracks te kort doen. Schatgraven is een constante plaat zonder mindere broeders. Het is vreemd dat, ondanks de garantie voor sterke albums, Engel bij de massa nog steeds geen belletje doet rinkelen. Hopelijk brengt Schatgraven hier verandering in.
Razorlight - Olympus SleepingKen je dat? Je bivakkeert de hele dag in het voorste vak bij een groot...
The Heroes - White Night, Black Shade Vals zingen is voor iemand die, al dan niet geschoold, kan zingen, moeilijk....