2018-12-23
Ken je dat? Je bivakkeert de hele dag in het voorste vak bij een groot festival en hoewel de lineup er een is om van te smullen, gaat het om de afsluiter. En dan stapt er tussendoor een band het podium op die de grootste hit van dat jaar heeft afgeleverd. Lampjes in de vorm van de bandnaam gaan aan en de frontman schreeuwt je enthousiast toe. Mensen om je heen gaan uit hun dak en jij besluit na de eerste vier maten het vak uit te lopen omdat je in je tegendraadsheid niet bepaald onder de indruk bent. En dan leveren ze een paar jaar later een plaat af waardoor je spijt hebt van je toen genomen besluit. Geven ze er kort daarna ook nog de brui aan. Het is in een notendop de geschiedenis van ondergetekende en Razorlight.Tien jaar na het einde van de band verscheen onlangs Olympus Sleeping en de grote vraag is of de lange sabbatical de band goed heeft gedaan of hadden ze het er beter bij kunnen laten?
Humor heeft Razorlight in ieder geval, want hoewel Slipway Fires met het sterke ‘Wire To Wire’ en ‘Hostage Of Love’, bij deze recensent in de smaak viel, waren de kritieken niet van de lucht. En wat doe je dan op je nieuwe album? Je begint je plaat met een gesprek tussen Aladdin en de geest in de lamp met de vraag om een Razorlight album af te leveren die ”not totally suck”.
Razorlight is niet doof geweest voor de kritieken op Slipway Fires, want waar dat album eigenlijk compleet werd afgemaakt op het gegeven dat de springerige indiepop ver te zoeken was en overdreven dramatisch over kwam, grijpt Razorlight volledig terug naar de basis van de springerige indiepoprock van de eerste twee platen.
Het album opent in Razorlight-stijl met ‘Got To Let The Good Times Back Into Your Life’, maar stapt hier weer vanaf met ‘Brighton Pier’, waar ze The Jam`s ‘Town Called Malice’ laten herleven door het typische orgelgeluid, en daarnaast verrassend gebruik maken van fanfare-achtige blazersklanken. Om vervolgens met de minder dan twee minuten durende punktrack ‘Good Night’ opnieuw verrassend uit de hoek te komen. Het energieke ‘Carry Yourself’, ‘Midsummer Girl’ en de titeltrack klinken weer naar wat je van Razorlight kunt verwachten, en ze bevestigen bovenal dat de band de kunst van de pakkende indiepop beheerst.
Toch zijn het niet de typische opzwepende Razorlight-liedjes, al smaken ze prima, die het hoogtepunt vormen van Olympus Sleeping. Dat is ‘Iceman’. Niet alleen omdat het muzikaal afwijkt van het dansbare geweld, maar vooral om hoe Borrell de ingetogen tekst over weet te brengen. Het is tevens een goed voorbeeld van de ontwikkeling van de schrijfkwaliteiten die juist op het derde album het meest in het oog sprongen.
Dat bij elkaar maakt Olympus Sleeping een energieke, dansbare plaat waarop de beste elementen van de eerste drie albums samen komen en waarop de band frisser klinkt dan ooit. De tien jaar afwezigheid heeft Razorlight hoorbaar goed gedaan.
KNARS - From The MadhouseNog niet eens zo lang geleden was de tienkoppige band Knarsetand een graag...
Engel (NL) - Schatgraven Tegen het einde van het jaar maken muziekliefhebbers de balans op. Wat waren...