2019-02-10
Met Actors & Liars trok het Volendamse viertal AlascA met hun indiefolk de credits van Fleet Foxes voorman Robin Pecknold en Leo Blokhuis noemde ze de belofte van 2012. Ook de Grammy winnende producer Alan Branch was onder de indruk en verzorgde de productie van dit debuutalbum. Dan verwacht je een passend vervolg, maar waar je dacht dat de band zou voortborduren op de indiefolk met invloeden uit de `60s en `70s, met melancholie en fraaie close harmony vocalen, ging opvolger Prospero in 2015 een andere kant op. Het album werd losjes gebaseerd op Shakespear`s The Tempest en er werd met hun ‘Europian Country’ een, naar eigen zeggen, nieuw genre geïntroduceerd. Ondanks de eveneens prima recensies in bijvoorbeeld de Volkskrant en hier bij Festivalinfo, deed het album het minder dan de debuutplaat. De twee albums leverde de band meer bekendheid op buiten Nederland dan daar binnen.In 2016 werd begonnen aan het derde album en bij het horen van Plea For Peace kun je zeggen dat AlascA muzikaal wederom een andere richting in is geslagen. Hoewel, eigenlijk heeft band voortgeborduurd op de eerste twee albums, maar daar is een recept aan toegevoegd waar het de vorige albums aan ontbrak. De songs zijn stuk voor stuk pakkender en blijven beter en langer hangen. Dat lijkt niet eens doel van de band, maar het zou zomaar kunnen zorgen voor een doorbraak bij een groter publiek. Onder aanvoering van zanger Frank Bond komt de muziek van AlascA al vanaf het eerste moment voort uit een goed doordachte aanpak, muzikaal, maar ook tekstueel. Wat dat betreft is het dan ook weer geen verrassing dat de titel een directe referentie is aan John F. Kennedy`s ‘Peace Speech’. Een veel betere titel kun je in deze tijden niet bedenken.
De titeltrack die aftrapt, doet vooral terug denken aan de indiefolk van het eerste album, waarbij de koortjes zo van Sufjan Stevens’ geweldige Illinois hadden kunnen komen. Om maar aan te geven hoe zorgvuldig ‘Plea For Peace’ in elkaar zit. En dan schuift de band er met ‘The Comedy Of Distance’ een psychedelische track in die in alles aan het beste werk van The Doors doet denken. Dat psychedelische karakter horen we ook terug op het Jefferson Airplane-achtige ‘Game Over’, terwijl ‘Ridicule’ weer wat Beatlesque invloeden heeft. Wanneer ‘Wookie’ zijn entree maakt, lijkt ook Calexico niet ver weg. Het valt op dat het album wat meer uptempo is, zeker ten opzichte van de eerdere albums. Zo is het springerige ‘Love Song #7’ een lekkere uptempo oorworm.
Wanneer je Plea For Peace hebt laten bezinken, moet je in de eerste plaats stellen dat het album AlascA`s meest veelzijdige en rijke plaat is. Daarnaast kun je niet anders dan concluderen dat de band een uitstekende hand heeft in het schrijven van uitgebalanceerde, sfeerrijke, gedetailleerde songs. Hierbij slaagt AlascA er in om een toegankelijker popgeluid toe te voegen, zonder de authenticiteit te verliezen. Je zou bijna niet geloven dat AlascA een Nederlandse band is.
Slam & Howie - Firewater Slam & Howie And The Reserve Men had er bijna de brui aan gegeven. Vier...
Björn van der Doelen - Eerwaarde Vader Zegen Mij Want Ik Heb Gezondigd Er was een tijd dat je bij Björn van der Doelen dacht aan de ijverig,...