2019-02-27
Als excentrieke leadzanger van Turbonegro, de in death-punk gespecialiseerde band uit Noorwegen, wist hij in Europa al het nodige los te maken, maar op sologebied is Hank von Helvete nog maar een kleine jongen. Aan zelfvertrouwen heeft het hem nooit ontbroken en daarom is er nu een album uit met de veelzeggende titel Egomania van Hank Von Hell, want over hem gaat het hier natuurlijk. Het was natuurlijk ook te lang stil rondom de brulboei met zijn, doorgaans niets verhullende teksten waarin de nuances over het algemeen ver te zoeken zijn. Als een wild dier dat te lang opgesloten heeft gezeten en de eerst mogelijke kans pakt om te ontsnappen, zo zien de Turbonegro-fans hem graag, maar na zijn vertrek in 2010, om persoonlijke reden, werd het toch even angstvallig stil rondom de flamboyante punkrocker. Hij had schoon genoeg van het leven in de, volgens hem, verpeste muziekwereld. Nooit zou hij nog maar één stap zetten in de scene. Het leven on the road eiste zijn tol. Opgebrand was hij en een periode van rust zou hem goed gaan doen.
In de videoclip van ‘Burn To Burn’ zien we de van Jackass bekende Steve-O die Von Hell zijn Rock ’N Roll-krachten terug geeft. Wat nou opgebrand? ”De Rock ’N Roll-wereld heeft jou nodig”, aldus de acteur die vooral bekendheid verwierf als brakende stuntman. Niet eerder acteerde hij zo overtuigend. Von Hell lijkt aanvankelijk wat onzeker over zijn eventuele terugkeer maar met de soepel beukende titeltrack wordt Egomania toch lekker geopend en lijkt het lange wachten te worden beloond. Illustere namen als Cat Casino en Major Sam verzorgen gezamenlijk het gitaarintro terwijl bassist Jean Genus en drummer Dead Said Fred, het staat er echt, de ritmetandem vormen. Met ‘Pretty Decent Exposure’ wordt het tempo nog eens extra omhoog gegooid en heeft Von Hell met ‘Blood’ een heerlijk logge stamper in huis die het tijdens de live-optredens ongetwijfeld goed gaat doen. Halverwege het album luidt de eerste conclusie dat het allemaal behoorlijk energiek en bij vlagen zelfs uitermate fris klinkt.
Bij ‘Never Again’ lijkt het echter mis te gaan. Von Hell gaat autobiografisch en smijt er met de ene na de andere cliché lustig op los, terwijl het er vocaal gezien niet bepaald op vooruit gaat. ‘Wild Boy Blues’ klinkt best stoer maar weet nauwelijks te overtuigen en daar kan het snelle ‘Too High’ niets aan veranderen. Met het gekke ‘Adios (Where’s My Sombrero)?’ dat halverwege versnelt, weet Hank von Hell toch nog de eventuele twijfel weg te nemen en kunnen we ronduit stellen dat de langdurige break niet voor niets is geweest. Het maakt van Egomania een grotendeels geslaagde terugkeer aan het front. We zijn blijkbaar nog lang niet verlost van Hank von Hell en dat is goed om te weten.
Sick Of It All - Wake The Sleeping Dragon!Wat valt er nog over Sick Of It All te zeggen wat nog niet gezegd is? Het...
Detonics - Raise Your Bet Scherpschutters of andere kenners van moorddadig schietgerei zullen de naam...