2018-12-29
Wat valt er nog over Sick Of It All te zeggen wat nog niet gezegd is? Het moge duidelijk zijn dat de mensen die deze band niet kennen, gewoonweg niet into hardcore-punk geïnteresseerd zijn. Ruim dertig jaar oud en nog steeds zijn ze ieder jaar op ieder groot meta-l en hardcorefestival te vinden, waarbij de Benelux zeker niet wordt overgeslagen. Nog meer als op de albums, beschikken ze live over een energie waar menig jonge band vandaag de dag nog iets van kan (en zou moeten) leren. En waar Last Act Of Defiance in 2014 nog deed vermoeden dat dat het laatste wapenfeit zou zijn, wordt daar gewoon over heen gewalst met een nieuwe release genaamd Wake The Sleeping Dragon!. Waarbij de iconische draak de albumhoes siert alsof het hier om een filmposter gaat. Sick Of It All is een band die het goed doet op frustratie. En zoals de band zelf al aangeeft, naarmate ze ouder worden, kreeg je beter inzicht in hoe de wereld werkelijk in elkaar steekt. Een gegeven dat als olie op het vuur werkt voor Sick Of It All, waardoor ze ook op de nieuwe plaat er niet vies van zijn om gewoon te melden waar het op staat. In het traditionele muzikale sausje zoals we gewend zijn van de mannen, zonder toeters en bellen. Maar waar Wake The Sleeping Dragon! zich net wat meer van het andere materiaal in onderscheidt, is dat het geheel bij vlagen net wat luchtiger is. Iets wat de titels op de tracklist ook al een beetje doen vermoeden: ‘That Crazy White Boy Shit’ (een ode aan Bad Brains), ‘Robert Moses Was A Racist’ (waarbij de Amerikaanse “master builder” op z’n plaats gewezen wordt), ‘Self Important Shithead’ (over verknipte ego’s door sociale media) of de mooiste: ‘Beef Between Vegans’ (over hoe we met z’n allen de wereld naar de ondergang helpen).
Muzikaal het meest luchtig is ‘Bull’s Anthem’, dat zelfs een dikke Dropkick Murphy’s-vibe over zich heen heeft, met gastvocalen van Chuck Ragan en Tim McIlrath. En dan is er ook nog ‘Always With Us’ wat met z’n stompende gitaarriff die zo uit de catalogus van AC/DC had kunnen komen. Ook probeert frontman Lou Koller soms net wat andere dingen uit met zijn stem, zoals op ‘2+2’ meer een zangstem te horen is in tegenstelling tot zijn gebruikelijke schreeuw. Hoewel hij wel aan zijn wiskundige vermogen mag werken:
En zo zijn er diverse elementen verdeeld over Wake The Sleeping Dragon! terug te vinden, die het zo een net iets andere feel geven ten opzichte van het oudere materiaal. Het heeft een duidelijke eigen identiteit, terwijl het aan de andere kant ook weer gewoon heel duidelijk ouderwets Sick Of It All is. En dat zijn de mannen overduidelijk nog lang niet beu.
De Raad van Toezicht - 84Op het tweede album van de De Raad van Toezicht laten de muzikanten zich...
Hank Von Hell - Egomania Als excentrieke leadzanger van Turbonegro, de in death-punk gespecialiseerde...