2019-03-02
Hoe relevant kan een band die alweer dertig jaar meedraait nog klinken? Dat is de vraag die wij ons onbewust stelden toen Digital Garbage van grungegrondleggers Mudhoney op de mat plofte. Het is album nummer tien alweer van de heren uit Seattle, en hoewel voorgaand werk altijd acceptabel was, wist het de laatste jaren zelden écht indruk te maken. Wat blijkt: Digital Garbage is een plaat die dat bij vlagen wél weet te doen, al is de kwaliteit wederom niet zo consistent als je graag zou willen.Mudhoney is boos, zoveel is duidelijk na een paar luisterbeurten. Boos op millennials, boos op religieuze groeperingen, boos op de 1%, boos op de mensheid. Dat levert een bijzonder agressieve plaat op die bij vlagen (‘21st Century Pharisees’, ‘Prosperity Gospel’) meer weg heeft van hardcore punk, dan van de grunge waarmee de heren groot zijn geworden. Met name de scherpe, vaak opvallende harde teksten die niets of niemand sparen vallen op. Het tekstuele hoogtepunt is ‘Kill Yourself Live’ (”Do it for the likes”), waarin uitgebreid wordt beschreven op welke lugubere manieren dat zoal uitgevoerd kan worden. Het album is op zijn best in dit soort venijnige tracks, waarin er afgegeven wordt op alles waar de heren het niet mee eens zijn.
Het is dan ook jammer dat niet alle nummers zo goed uit de verf komen. Zo is de zang overal overtuigend, behalve op de twee openingstracks (die sowieso tegenvallen). Ook ‘Hey Neanderfuck’ en ‘Oh Yeah’ zijn wel hard, maar missen de sterke teksten die de andere nummers zo goed maken. De drie rustmomenten zijn bovendien van wisselende kwaliteit: ‘Night And Fog’ heeft een dreigende sfeer maar komt pas los in de freaky outro, ‘Messiah’s Lament’ heeft een interessante tekstuele invalshoek maar gaat ook wel erg de stadionrockkant op, en ‘Next Mass Extinction’ is juist een stampende rocker die zich als een mantra in je hoofd nestelt.
Instrumentaal valt er weinig aan te merken op Digital Garbage, met een vrijwel constant hoog tempo dat het geheel lekker voortstuwt en van een stevige dosis energie voorziet. De gitaarsolo’s zijn lekker puntig en direct, maar de ritmesectie doet juist zonder op te vallen zijn ding. Er wordt daarnaast geëxperimenteerd met onder andere toetsenwerk en een mondharmonica, maar echt lekker komt het niet uit de verf. Zo geeft het orgel in de intro van ‘Kill Yourself Live’ het geheel vooral een carnavaleske sfeer en wordt de mondharmonica op ‘Next Mass Extinction’ te snel naar de achtergrond verdreven.
Is dat erg? Niet echt, want Digital Garbage is een sterk, relevant album geworden waar de overtuiging van af spat. Met name de agressieve teksten waarmee de heren hun gal spuwen zijn uitstekend. Het instrumentale deel wordt grotendeels in dienst van de zang ingezet en dat lijkt een goede keuze te zijn. De goed passende uitstapjes richting punk houden het geheel bovendien gevarieerd en interessant. Laten we hopen dat Mudhoney nog even boos blijft, want op deze manier kan het viertal rustig nog dertig jaar mee.
Alice Cooper - A Paranormal Evening At The Olympia ParisHet is de grootvader van de schokrock, en die naam heeft hij niet voor niets...
J. Mascis - Elastic Days J Mascis is zo’n gitarist die eigenlijk een veel groter publiek verdiend....