2019-01-07
‘All I Want’, een single die insloeg als een bom, achtervolgt de Ierse band Kodaline tot op de dag van vandaag. De tranentrekker is een gevalletje melancholie pur sang en vormt daarom ook regelmatig de muzikale omlijsting van ‘break up’ scenes in series en films. Inmiddels zijn we vijf jaar en twee albums verder en is Kodaline nog altijd de band van die ene hit. Kan de band zich hier van losmaken en bewijzen dat ze meer in hun mars hebben?Je kunt als band in ieder geval een poging wagen. De poging resulteert er in het geval van Kodaline in dat de mannen van koers veranderen om van het imago ‘getergde mannen’ af te komen. Geen kleine, kwetsbare nummers meer die een kleine zaal laten stilvallen, maar uitbundige songs met meer optimisme die eerder thuis horen in een groot stadion. Grootse producties, geen singer-songwriter werk meer. Dit is de eerste, maar niet de laatste mogelijkheid om een vergelijking met Coldplay te trekken. Tot zo ver is de poging van de mannen geslaagd, de melancholie hebben zij achter zich gelaten, maar er is meer nodig.
De grote vraag blijft echter of het vijftal meer dan de melancholie van hun hitsingle achter zich kunnen laten. Kunnen zij zich met deze plaat zo bewijzen dat zij niet meer slechts ‘de band van die ene single’ zijn? Op deze vraag kan een duidelijk antwoord gegeven worden: nee. Het lukt de nummers op Politics Of Living niet om een statement of een diepe indruk te maken. De charmes zijn door de band ingeruild voor een ietwat onpersoonlijk geluid. De producties zijn zo ver doorgevoerd dat het niet eens meer als een band klinkt, maar eerder als een samenwerking met een DJ of producer. Het geluid is elektronischer en in dit geval vlakker. Nu is het natuurlijk niet te ontkennen dat dit geluid nu populair is, maar ben je als band bereid om je sound op te geven voor meer luisteraars? Wellicht is deze beslissing genomen onder druk van de platenbazen, het resultaat verandert er echter niet om. Het wordt lastig om de nummers inhoudelijk te onthouden, mee-neuriën kan je ze weliswaar wel allemaal. Wederom een vergelijking met Coldplay, het geluid van beide bands is ontzettend radiovriendelijk. Maar met deze nummers wordt het hoogstwaarschijnlijk wel lastiger om nog een hit te scoren van het kaliber ‘All I Want’.
Uiteindelijk is Politics Of Living een plaat geworden die zowel braaf als gewaagd is. Braaf omdat dit geluid nu ontzettend populair is, maar gewaagd omdat het zover bij het debuut-geluid vandaan ligt. Als je als band dan toch niet van ‘die ene single’ af komt, blijf ‘m dan ook maar gewoon trouw en hou het daarmee in dit geval als band dichtbij jezelf: klein, persoonlijk en kwetsbaar. Dan acht ik de kans groter dat je van ‘de band van’ af komt, dan wanneer je het op deze onpersoonlijke, commerciële wijze aanpakt.
Jett Rebel - -7-Jelte Tuinstra gaat sinds 2012 door het leven als Jett Rebel . Hiervoor...
The Grand East - What A Man Soms kan een plaat een kwestie van ‘schijn bedriegt’ zijn. Zet What A Man...