2019-01-10
Jazzartiest en muzikale veelvraat Benjamin Herman heeft heel wat te vieren gehad in 2018. Het door hem opgerichte jazz collectief New Cool Collective vierde het vijfentwintigjarig bestaan en besloot het jaar met een spetterend optreden in de Melkweg. Herman zelf werd vijftig en besloot deze mijlpaal luister bij te zetten door drie albums uit te geven. Eerder al verscheen Project S, een ode aan de iconische Citroën SM waarvoor hij zich liet inspireren door Fausto Papetti en Serge Gainsbourg, twee van zijn helden. Daarnaast verscheen Bughouse waarbij hij het over een heel andere boeg gooit.Hiervoor liet hij zich namelijk inspireren door punkbands uit de jaren tachtig, zoals John Lurie en Zero Slingsby die saxofoon toevoegde aan het rauwe punkgeluid. Het is een lang gekoesterde droom van Herman om in zo’n punkband te spelen. Op zijn eigen wijze weet hij daarin ook jonge talenten te verenigen met oudgedienden, zoals hij zo vaak doet. Dit keer koppelt hij bassist Peter Peskens, o.a. van Jungle by Night aan jazzgitarist Reinier Baas en gerenommeerd punkdrummer Olav van den Berg. Het resultaat is een explosief album met vijftien punknummers, die overduidelijk met veel plezier door het kwartet is ingespeeld. Helemaal punk is de uitvoering op cassette, die bovendien nog eens een bak extra nummers bevat.
Het klinkt misschien gek om jazz en punk te vermengen, maar zo heel gek is dat niet. Beide genres hebben een losse rauwe kant, waar conventies losgelaten worden. Ook het geluid laat zich erg goed combineren, waarbij de fantastische en herkenbare alt saxofoon van Herman het gejaagde karakter van de punkmuziek benadrukt. Met het krachtige en razendsnelle drumspel van de ervaren Van den Berg ligt er een fundering van gewapend beton onder de nummers, waarop Peskens zijn bas heerlijk kan laten stuiteren. Baas en Herman laten om de beurt hun instrument krijsen en scheuren in een soms moordlustig tempo. Het levert lekkere gestoorde nummers als ‘The Rubber Room’ en het volledig uit de bocht gierende ‘Lovetone’ op. Constante drumsalvo’s worden op je afgevuurd in het broeierige ‘Les Boulevardiers’ en iedereen gaat voor de laatste keer los in ‘Zip It’.
Een langspeler als Bughouse is echt een luisterervaring, al zal het bij menigeen de wenkbrauwen doen fronsen. Het album is ook niet geschikt voor tere zieltjes, maar wanneer je jezelf er aan overgeeft is het een geweldige plaat waar heel veel energie van afspat. En zoals altijd is Herman zelf weer even enthousiast en gemotiveerd, net als bij alle andere muziek die hij maakt. Wederom bewijst hij wat voor geweldige en veelzijdige muzikant hij is. Gefeliciteerd Benjamin!
Eric Bibb - Global Griot Eric Bibb is een akoestische blueszanger die nooit teleur stelt. In het...
Jett Rebel - -7- Jelte Tuinstra gaat sinds 2012 door het leven als Jett Rebel . Hiervoor...