2019-02-07
Het Trondheim Jazz Orchestra (TJO) bestaat bijna twintig jaar en lijkt in zijn geheel niet meer op het ensemble waar het in 1999 allemaal mee begon. Niet alleen is de bezetting compleet veranderd (dat doet het sowieso per album), ook de muziekvorm heeft een complete gedaantewisseling ondergaan. Daar waar het begonnen is als een traditionele jazz-band, is het nu verworden tot een uitzonderlijk origineel, maar bovenal creatief jazzorkest.Het wekt dan ook geen verbazing dat artiesten als Chick Corea, Pat Metheny, Joshua Redman, maar ook Jenny Hval eerder met TJO gewerkt en getourd hebben. Allen staan bekend om hun innovatieve muziek en zoeken immer naar muzikale uitdagingen. TJO gaat die maar al te graag aan! De kracht zit hem in de verscheidenheid aan talenten, gekoppeld aan hun instrumenten.
Op Happy Endings staat het ensemble onder leiding van Ole Morten Vågan, die de nummers gecomponeerd en geproduceerd heeft, en daarnaast ook de baspartijen voor zijn rekening neemt. Het album is rijkelijk gevuld met dynamische en intense geluiden; ontelbare verschillende ritmes, expressies, klanken, stylen en tonen geven een gigantisch muzikaal pallet weer. De muziek is gebaseerd op geluidsexperimenten die door innovaties en spontaan improviserende muzikanten ontstaan.
Al na twee minuten tijdens de opener ‘Vilken Låt Ska Vi Inte Spela Nu‘ lijkt het een muzikale chaos, waar alleen de trompet van Eivind Lønning levend uit lijkt te komen. Het geheel wordt dan weer bij elkaar gebracht door de piano van Oscar Grønberg. Deze manier van muziekspelen, waarbij telkens een andere muzikant het spel opeist, gaat door tot in de laatste tonen van afsluiter van ‘Slob Rock’. Hierbij komt elke vorm van jazz wel aan bod, van bebop tot aan het hedendaagse.
De zang van Sofia Jernberg valt het eerst op tijdens 'The Sussex Pub In Essex (Or The Essex Pub In Sussex)' en komt op meerder nummers daarna in één of andere vorm terug. Gecombineerd met de klarinet van Fredrik Ljungkvist zorgt het voor een bepalende dynamiek. Diezelfde zang klinkt weer heel anders wanneer het samengaat met de blazers in ‘Me Tar Sand, You Jane’. Hierdoor kruipt het even meer richting de jazz van Kamasi Washington.
Hoogtepunt van het album is het nummer ‘Disco Dreams’ (de enige saaie titel op het album) waar de muzikanten als een geheel samenkomen en de basis ingrediënten van avant-garde, experimentele en vrije jazz optimaal benut worden. Hier is voor niemand een bijrol; er zijn alleen hoofdrollen in dit zestien minuten durende epos.
De titel van het album refereert aan zowel een ” “happy ending” als aan de ” “endling” , wat duidt op de laatste overlevende in een familielijn. Het zou toch niet..? Laten we hopen dat zij nog vele jaren prachtige albums zoals deze zullen gaan maken.
El Zombie - Life Is Bli$$De twee illustere heerschappen van El Zombie hebben er al minstens zeven...
The Inspector Cluzo - We The People Of The Soil In tien jaar tijd is het Franse The Inspector Cluzo enorm gegroeid. De...