2019-06-03
Over het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw is al veel gezegd en geschreven. Niet alleen hier maar ook over de grens staat het orkest hoog aangeschreven. We kunnen volmondig stellen dat dit gezelschap de big band muziek in Nederland op de kaart heeft gezet. Het culturele erfgoed van bijna een eeuw Nederlandse jazz wordt toegankelijk gemaakt voor nieuwe generaties, maar daarnaast wordt de samenwerking gezocht met nieuwe generaties (jazz)musici en wordt zodoende deze geliefde muzieksoort onderworpen aan een innovatieve behandeling. Het zijn ook niet de minsten die het spel bepalen binnen het orkest. Het aantal onderscheidingen die de muzikanten zelf inmiddels hebben opgeëist is ronduit indrukwekkend. Artiesten uit binnen- en buitenland zoeken niet voor niets maar wat graag de samenwerking met ze op en laten zich dan ook graag muzikaal ondersteunen door deze klasbakken die niet alleen met jazz maar ook met rhythm & blues, funk en soul heel goed overweg kunnen.Zo zijn er interessante en zeer uiteenlopende projecten voorbij gekomen met Dr. Lonnie Smith, Georgie Fame, José James en Patti Austin, maar ook de allergrootste namen uit de jazzwereld zoals Chick Corea, Branford Marsalis, Roy Hargrove en Toots Thielemans spraken hun bewondering uit over het muzikaal gebodene van het Jazz Orchestra.
Onlangs verscheen Crossroads, het nieuwe album dat wereldwijd is uitgebracht en tevens het eerste album dat onder leiding van de Amerikaanse jazz-drummer/componist, maar sinds enige tijd de nieuwe chef-dirigent Dennis Mackrel en co-dirigent Rob Horsting tot stand is gekomen. Het dubbelalbum bevat negen van de in totaal tien instrumentale composities die van eigen bandleden afkomstig zijn en die door internationale kopstukken in nieuwe arrangementen zijn bewerkt. Zoals op eerdere producties te horen was blijkt ook nu het samenspel weer van een ongekend niveau te zijn, maar de grote kracht van dit album zit toch in de ijzersterke arrangementen waarin genoeg ruimte wordt overgelaten voor de fenomenale solo’s van de diverse muzikanten. Zo staat in ‘Shortcut’, de opener van maar liefst acht minuten lang, het vlugge en subtiele gitaarwerk van Martijn van Iterson centraal, maar knallen de blazers er ook al meteen met grote overtuiging in en krijgt de luisteraar bovendien een geweldig piano-intermezzo voorgeschoteld van Hans Vroomans. Vervolgens wordt er op een speelse wijze gespeeld met ritme en variatie in dynamiek zoals in ‘Olivia’s Dance’, waarin de blazers excelleren en vooral de liefhebbers van tenorsax en trompet aan hun gerief komen. Een kleine hoofdrol is er ook weggelegd voor de basklarinet van Joris Roelofs die in zijn composities met een gezamenlijke speelduur van bijna een half uur, met groot gemak vier octaven, en soms zelfs bijna vijf, uit zijn instrument pompt.
Ingetogen maar ook knallend in ‘Para Poli’, sfeervol en onheilspellend in ‘Altarexia’, ritmisch en avontuurlijk in ‘The Ninth Planet’, iedere keer ontdek je als luisteraar weer nieuwe invalshoeken en onverwachte wendingen die al dan niet op voorhand zo bedoeld waren, maar misschien ook al improviserend tot stand zijn gekomen. Het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw heeft de lat voor zichzelf enorm hoog gelegd maar is er met Crossroads zowaar in geslaagd om een klein meesterwerk af te leveren.
Elaine da Silva - Nos VozDat de debuut-EP van zangeres Elaine Da Silva een internationaal karakter...
Maximé - Achterkant Van Nederland Ken je Foster The People nog, de band van Mark Foster, die de groep begon...