2019-04-23
Michael Varekamp luisterde al op op jonge leeftijd naar de vroege New Orleans Jazz en dit inspireerde hem om trompet te gaan spelen. Sindsdien heeft hij met vele jazz-artiesten gespeeld, waaronder Lester Bowie en Scott Hamilton. Daarnaast is hij beeldend kunstenaar en heeft hij voorstellingen zoals MILES! geproduceerd. Dat laatste heeft geleid tot het album Elektra Part 1 & 2: het idee dat Jimi Hendrix en Miles Davis ergens begin jaren ´70 samen een plaat zouden opnemen. Varekamp zocht hiertoe nog naar een goede gitarist en vond deze in Jerôme Hol, die eerder op het North Sea Jazz Festival het podium deelde met Hans Dulfer en Michiel Borstlap. Zij gingen de studio in zonder afspraken over ritmes, melodieën en überhaupt ideeën voor nummers. Geheel in de traditie van hun beider idolen, lieten zij improvisatie de leidraad zijn voor deze opnamesessies. Als dat maar goed gaat komen.... en dat ook nog eens gespreid over twee CD’s? Het waagstukje sneuvelt al snel. Varekamp’s vaste band, bestaande uit Wiboud Burkens op keyboards; Erik Kooger op drums en Harry Emmery op contrabas, doet echt moeite om het album glans te geven, maar het is simpelweg niet voldoende. Het is teveel van hetzelfde, waarbij de trompet en gitaar elkaar maar een enkele keer goed vinden.
Elektra Part 1 begint broeierig met ‘Tales In Time’, wat in sfeer doet denken aan Bitches Brew van Davis. Hierna komt het half uur durende ‘Elektra’, wat heel langzaam op gang moet komen om uiteindelijk na 18 minuten tot een uitbarsting te komen. Dat heeft het album absoluut nodig. Die tien minuten die dan volgen zijn de beste van het album: hier klikt het goed tussen al de vier de muzikanten en het ritme dat is ingezet door Kooger vindt gretig aftrek. Hol kan zijn ei kwijt en soleert alsof zijn leven ervan afhangt en ook Varekamp laat horen dat hij wel degelijk kan soleren op trompet. Daar waar het eerst steeds ging om een of twee noten die hard geblazen worden, stijgt hij hier boven zichzelf uit.
Elektra Part 2 is meer gericht op de gitaar en zet direct de toon met ‘Space Cowboy No.1’, waar Hol duidelijk zijn stempel drukt. Hier werken de trompetklanken van Varekamp eerder storend dan ondersteunend en verlang je al snel naar het volgende nummer. En dat mag er zijn! ‘Black Madonna’, met zijn stuwende gitaar en ritmes, zorgt voor het hoogtepunt op dit tweede deel van het album. Het klinkt af en toe of Varekamp en Hol de strijd aangaan om de meeste aandacht en toch vinden ze elkaar keer op keer. Even vraag je je af: zouden Hendrix en Davis het ook zo bedacht kunnen hebben?
Varekamp en Hol gaan met dit album op tournee en tijdens de live shows komen er nog visuals bij. Hopelijk zorgen die ervoor dat dit album wat meer kleur en gevoel krijgt. Alleen met deze opnames doen zij zichzelf en hun muzikale helden tekort.
Browsing Collection - Don`t Want To DanceHet is lente, de vogeltjes kwetteren dat het een lieve lust is, de bomen...
Seven Stars Over Sicily - And Here Comes The Night Soms kan het enige tijd duren voordat een album op het bureau van een van de...