De punkrock van de vier Zweedse dames is vlot, catchy en past inderdaad prima bij een vrolijk zonnetje. Lekker biertje er bij en het feest is compleet. Het viertal heeft geen last van valse pretenties, zoveel maakt Don’t Want To Dance ons wel duidelijk. De niets aan de hand teksten passen prima bij dit soort punkrock en worden door Mimi Brander overtuigend gebracht, al klinkt zij soms wel wat als een krols katje.
Na drie catchy tracks vol vrolijkheid wordt in ‘Oh, Sweet Sire’ even de rem iets ingetrapt. Deze song is traag en klinkt door de stevige riff en pittige gitaarsolo’s behoorlijk zwaar. Ook het zangwerk van Mimi Brander is hier wat minder ‘krols’. De track doet ergens wel wat denken aan het zwaardere werk van The Cult, en is het absolute hoogtepunt op dit plaatje.
Maar hierna gaan we weer snel terug naar the working class clichés van ‘Thank God I’ts Friday’ dat een stevige dosis bubblegum punkpop bevat. Het nummer contrasteert hevig met haar voorganger. Daarna zijn we al weer toe aan de afsluiter ‘The Story That Never Ends’ dat weer keurig aansluit op de andere vrij vlotte tracks.
Don’t Want To Dance is niet onaardig, mits je van niet al te serieuze punkrock houdt kun je je hier wel mee vermaken. De nummers liggen goed in het gehoor en zijn na een keer luisteren al in je hersens gebrand. De band heeft overigens al in 2015 haar debuutplaat uitgebracht en daarbij al meer EP’s op de markt geslingerd. Dus liefhebbers kunnen hun hart op halen.
Moskus - MiraklerAls je een melodie zoekt, moet je verder zoeken: die zijn op dit album van...
Michael Varekamp - Elektra Michael Varekamp luisterde al op op jonge leeftijd naar de vroege New...