2019-05-03
Als je een melodie zoekt, moet je verder zoeken: die zijn op dit album van het Noorse trio Moskus niet te vinden. Fredrik Luhr Dietrichson (contrabas), Hans Hulbækmo (drums, percussie en overige instrumenten) en Anja Lauvdal (voornamelijk piano en keyboards) zijn op hun vierde album voornamelijk bezig om emoties in muzikale ideeën te vatten en deze weer in klanken om te zetten. Met andere woorden: Mirakler is niet een album dat een ieder zal aanspreken, laat staan behagen. Als je nu wel van een uitdaging houdt en openstaat voor free style jazz met een weird randje, dan is dit een aanrader.Na de sfeervolle opener ‘Anslag’, waar je je even waagt in een Noorse kerk net voordat de dienst gaat beginnen, krijg je een frisse opdonder door de vrolijke klanken van ‘Irsk Setter’, waarop je hoort hoe goed de contrabas met de harde stacatto piano kan samenwerken. Opvallend en prachtig tegelijk hoe hierin een Aziatisch standaardtoontje van de Casio MT-65 in verwerkt is. Dit nummer zal voor de meeste luisteraars ook het hoogtepunt van het album zijn.
Voor diegene die zich niet zomaar laten afschrikken, is er meer te genieten, zeker na meerdere luisterbeurten. ‘Sang til C’, met zijn monotone klanken waarop Lauvdal kan improviseren is een prachtig jazznummer. Datzelfde geldt ook voor ‘Min Vennes skaperwerk’, waarop te horen valt dat de drie muzikanten ook als combootje een zaaltje kunnen vullen.
Het zijn juist de aparte nummers die het album kleur geven en zorgen dat je er nog eens naar wilt luisteren. ‘Voyager’ klinkt als muziek die zou kunnen passen bij een jaren ‘60 science fiction film. Het zijn de zware pianoaanslagen en xylofoon waarbij je even denkt dit nummer te begrijpen, totdat de keyboards van Lauvdal haar entree doen. Wat vooral opvalt is de monotone bas die het geheel bij elkaar houdt en op het einde wordt overgenomen door de piano.
Verder is ‘Bolero Blues’, waar met beperkte geluiden het nummer inderdaad doet denken aan een bolero. Het is met name door de manier van drummen, wat het een genot maakt om naar te luisteren. Maar ook ‘(“,)’ met de zingende zaag en de piano is het vermelden waard. Toch bewaren zij het hoogtepunt tot het einde: ‘En natt’ is een prachtig sluitstuk, waar de emotie, jazzinvloeden en ook het hymn-achtige goed wordt samengebracht tot een krachtig sfeernummer.
Er zijn ook missers op het album, waar het vrijelijk gebruik van instrumenten niet goed werkt en zelf vals klinkt. ‘Eventyrdagene’ bijvoorbeeld. Hier is het de blokfluit die als stoorzender optreedt. Jammer, want de bas van Dietrichson komt hier het beste naar voren en hij slaagt erin om dit complexe nummer goed in te vullen. Ook ‘Spurte hva det var’ is een slecht nummer, maar heeft als voordeel dat het niet zo lang duurt.
Dit is geen makkelijk album om te beluisteren: er zit geen logische opbouw of volgorde in en bevat geen terugkerende thema’s of zelfs melodieën. Het is duidelijk een samenraapsel van klanken en geluiden die samen tot nummers komen, waarbij alles mogelijk moet zijn. Zelfs als het 13 seconden duurt (‘Haiku’). Voor de liefhebber…
Sister May - Ascent Sister May is een Belgische alternatieve rockband uit Roeselaere die is...
Browsing Collection - Don`t Want To Dance Het is lente, de vogeltjes kwetteren dat het een lieve lust is, de bomen...