2019-05-01
The Gloaming is acht jaar geleden ontstaan toen zanger Iarla Ó Lionáird en fiddler Martin Hayes elkaar ontmoeten in New York en besloten op zoek te gaan naar een project om samen te werken. Hayes haalde zijn vaste gitarist Dennis Cahill erbij en nog een fiddler; Caoimhín Ó Raghallaigh, die met zijn bijzondere instrument (een combinatie van een Noorse hardanger en viola d’amore) een aparte dimensie kon toevoegen. Het is dankzij pianist, componist en producer Thomas Bartlett dat dit project uiteindelijk leidde tot het eerste album simpelweg The Gloaming genaamd. Bartlett is de enige Amerikaan tussen deze vier Ierse supertalenten en wordt dan ook gezien worden als de katalysator die ervoor zorgt dat deze groep het maximale uit elkaar haalt. Zijn ervaring met diverse artiesten als Sufjan Stevens, David Byrne en The National helpt hier zeker bij. Dit is het derde studio album van de band en geheel in hun style simpelweg 3genaamd.De muziek laat zich niet makkelijk in een hoekje plaatsen. Uiteraard zit er traditionele Ierse folkmuziek in, maar er zijn ook elementen van jazz, klassieke en minimalistische muziek en zelfs postrock. Het is typisch zo’n album wat met meerdere luisterbeurten beter wordt. Wat niet helpt is dat de zang in het Sean nós is, wat zich laat omschrijven als traditionele manier van zingen zonder muzikale begeleiding, wat alleen nog in verre uithoeken van Ierland wordt gebruikt. Prachtig, maar onverstaanbaar. ‘The Song Of The Glens’, het laatste nummer op dit album is hier een goed voorbeeld van.
Het album bestaat voornamelijk uit bestaande Ierse gedichten die door de band op muziek zijn gezet. Wat vooral opvalt is de piano van Bartlett die, hoe simpel af en toe ook, ervoor zorgt dat de overige muzikanten goed tot uiting komen. Zo kunnen beide fiddlers op het instrumentale ‘The Lobster’ volledig los. Het is vooral op ‘Áthas’ (Vreugde), waar de band laat horen hoe goed zij met elkaar kunnen spelen. De zachte klanken van de piano, de gevoelige zang, het finger-picking van de gitaar en de ondergeschikte rol van de beide violisten laten horen hoeveel respect zij hebben voor de pelgrimstocht van Liam O Muirthile naar Camino de Santiago.
Het hoogtepunt van het album is ‘Reo’, gebaseerd op een gedicht van Seán Ó Ríordáin wat uitstrekt tot een ruim zeven minuten durende muziekstuk. De piano die Ó Lionáird in het begin begeleidt geeft uiteindelijk ruimte aan de fiddler om het stuk toepasselijk af te sluiten. Het nummer is goed gevangen tussen de instrumentale stukken ‘The Pink House’ en ‘The Old Road To Garry’, waar de Ierse folk van afdruipt. Juist deze samenstelling zorgt ervoor dat de luisteraar geboeid blijft en zich wil laten verrassen.
Ook al weet je niet wat Ó Lionáird zingt, je hoort donders goed dat het uit het hart komt en dat als je ooit verdwaalt in het Ierse landschap je graag zijn stem wilt horen. Deze muzikanten hebben de bijzondere gave om met traditionele instrumenten en met een zang van een bijna verloren gewaande taal zo’n eigentijds album te maken. Dit derde album is meer dan een goed excuus om ook naar de eerste twee albums en het live album te luisteren.
Cass McCombs - Tip Of The SphereDe naam Cass McCombs is bij veel muziekliefhebbers bekend. Toch wist de...
Hexvessel - All Tree Na het fraaie album When We Are Death uit 2016 keert Hexvessel terug met...