Cass McCombs - Tip Of The Sphere Recensie op Podiuminfo

2019-03-30 De naam Cass McCombs is bij veel muziekliefhebbers bekend. Toch wist de Amerikaan in zijn vijftien jaar bestrijkende carrière nog maar weinig harten te breken. Het oeuvre dat hij tussen 2003 en 2016 bij elkaar speelde, getuigt van onmiskenbaar talent, maar is ook rommelig en leverde geen topplaten op. Dat kon weleens te maken met ‘s mans neiging tot overproductie; tussen zijn eerste acht albums zat telkens gemiddeld slechts anderhalf jaar. McCombs lijkt nu lering te hebben getrokken uit dit euvel, want over de opname van zijn nieuwe worp Tip Of The Sphere heeft hij voor de verandering eens drie jaar gedaan. En het resultaat mag er wezen.

Niet eerder klonk een plaat van de Californische singer-songwriter zo ontspannen, uitgebalanceerd en (vooral) genietbaar. De nummers voegen zich naadloos in de rijke Americana-traditie en echoën het werk van onder andere Steve Gunn, Jonathan Wilson en Damien Jurado. Ook fans van artiesten als Kurt Vile en Bill Callahan zullen iets van hun gading vinden in liedjes als ‘Estrella’ en de eveneens zeer fraaie single ‘Sleeping Vulcanos’, die heerlijk uitgesponnen klinken, maar nooit echt lang duren. Het enige nummer dat de gemiddelde speelduur van vijf minuten wel ruimschoots overschrijdt, het afsluitende ‘Rounder’, heeft zo’n verslavende finale, dat je het jammer vindt als het afgelopen is.

Voorbeeldig is de inzet van de steelgitaar in de afsluiter, maar ook in het ook al prachtige ‘Prayer For Another Day’. Ondergetekende krijgt normaal gesproken heel gauw de neiging om in de gordijnen te klimmen bij het horen van dit instrument, maar bij deze nummers -op de hele plaat eigenlijk- bewijst McCombs dat het wel degelijk fraai kan klinken en zodoende echt iets toevoegt aan de muziek.

Toch heeft McCombs niet zo’n voltreffer afgeleverd als Fanfare van Jonathan Wilson of Sometimes I Wish We Were An Eagle van Bill Callahan. Dat ligt deels aan de valse start die het album maakt met het zeurderige en geforceerd gezongen openingsnummer ‘I Will Follow The River South To What’. De repeterende tekstregel ”If I had your dollar…” begint op deze manier nogal te irriteren. Eigenlijk komt de plaat zelfs pas bij het derde nummer ‘Estrella’ echt op gang en zorgt het spoken word-achtige, op een drumcomputer leunende ‘American Canyon Sutra’ tegen het einde voor een lichte inzinking.

Het is misschien ook wel weer typerend voor de wisselvallige artiest McCombs, dat zelfs zijn meeste geslaagde album tot nu toe enkele mindere momentjes bevat. Desondanks mag Tip Of The Sphere tot de beste platen van het eerste kwartaal van 2019 gerekend worden en het hoeft niet te verbazen als hij rond de kerst ook in de nodige jaarlijstjes zal opduiken.

Recensent:Ronnie Weessies Artiest:Cass McCombs Label:Anti