2019-03-22
De Noorse band Hajk leek totaal geen moeite te hebben met hun debuutalbum. De plaat werd goed ontvangen en zorgde voor hoge verwachtingen met betrekking tot de opvolger. Oftewel, Hajk wist met het debuut direct de naam te vestigen in het Noorse muzieklandschap. Nu is het tijd voor album nummer twee, ook wel bekend als de moeilijke tweede. Hajk gaf dit album de naam Drama. Maar past deze naam wel bij dit album? Spoiler alert: nee, geen drama op Drama.Hoewel Drama echt een indiepopplaat is, zijn er ook nummers op te vinden die voorzichtig een ander genre aantikken. Dat is al gelijk het geval bij de openingstrack ‘Keep Telling Myself’ dat zo hier en daar wat R&B-gevoel laat horen. Dit soulvolle gevoel komt halverwege de plaat nogmaals terug op de track ‘As Loud As It Gets’ dat daarmee ook niet in het indiepophokje past. Het maakt het nummer een afwijker, maar tevens ook eentje iet boven de rest uit komt, en dat op een zeer positieve manier. Ondanks dit alles kunnen we de plaat echter niet anders omschrijven dan indiepop met een best hoge hitpotentie. Vooral wanneer zangeres Sigrid Aase de vocalen op haar neemt worden nummers zoals ‘Dancing Like This’ en ‘Breathe’ luchtig en lijkt er een aangenaam briesje te waaien op Drama. Het klinkt echter totaal anders wanneer Preben Sælid Andersen zingt, en dan wordt niet alleen het verschil in geslacht bedoeld. Ook muzikaal ademen de nummers een andere sfeer. Er wordt meer geëxperimenteerd met elektronische geluiden en ook de autotune wordt ingezet. Dit laatste is jammer, want de stem van Andersen heeft het niet nodig en komt zonder deze fratsen een stuk aangenamer over.
Zo op het eerste gehoor lijkt de muziek de naam van het album geen eer aan te doen. Toch zijn er ook nummers die minder eenvoudig en meer melancholisch klinken. ‘Sorry’ bijvoorbeeld, dat minimalistisch en sober klinkt. Alsnog geen drama, maar ook absoluut niet zo opgewekt als de meerderheid van de nummers op Drama. Ook de laatste track van dit album valt wat meer in de richting van drama. ‘Snow Ball’ is een semi-ballad waarop Sigrid Aase de vocalen verzorgt. Kwetsbaar en gevoelig wordt deze plaat afgesloten. Dat terwijl er op meerdere momenten zo’n aangename energie aanwezig is geweest.
Robin Borneman - Folklore III: The Cradle TreeHet is een bekend fenomeen. Je hebt single- of ‘ hit-artiesten ’, die een...
Rymden - Reflections & Odyseys Rymden betekent “ruimte” in het Zweeds en duidt vooral op de voorkant van de...