2019-03-19
De Amerikaanse deathmetalband Malevolent Creation bracht in 1991 een album uit, genaamd The Ten Commandments. Een album waarbij ze zich meteen konden meten met andere hoogstaande metalacts als Slayer en Cannibal Corpse. Fijn als je de scene binnenstormt met een knaller van een plaat, maar dat legt de lat meteen erg hoog. Opvolger Retribution kwam hier nog enigszins bij in de buurt. Dat de band door de jaren heen veel wisselingen in het ledenbestand heeft gehad hielp er niet aan mee diezelfde kwaliteit te behouden. Het enige originele lid is gitarist Phil Fasciana. Het andere oorspronkelijke lid en oud-frontman Brett Hoffman is vorig jaar overleden. Dit heeft Phil er echter niet van weerhouden om deze kwaadaardige creatie voort te zetten. Hij zocht een compleet nieuwe band bij elkaar en samen kwamen ze met het dertiende album op de proppen, toepasselijk genaamd: The 13th Beast.De band telt nu vier leden, waarvan er dus drie nieuw aan de gelederen zijn toegevoegd: Lee Wollenschlaeger op vocalen en gitaar, Josh Gibbs op basgitaar, P.M. Cancilla op drums en de eerdergenoemde Phil Fasciana op gitaar. Uiteraard is het grootste verschil in de sound op te merken met de nieuwe frontman Wollenschlaeger. Vergeleken met Hoffmann, heeft Wollenschlaeger een wat dieper stemgeluid, doet zelfs denken aan Glen Benton van Deicide. Wat hij doet, doet hij goed. Hij is zelfs verstaanbaar en sluit met zijn stem aan op de muzikale agressie. Echter, daardoor mist hij juist een eigen stijl, iets wat hem van alle andere dood en verdoemenis onderscheidt binnen dit genre. Sterker nog, het is juist ook datgene wat de rest van de plaat nogal middelmatig maakt. Binnen een genre dat zich sowieso al kenmerkt door veel van hetzelfde, is dat geen goed teken.
Met 49 minuten verdeeld over 11 tracks, raakt het album The 13th Beast nogal gemakkelijk aan de eentonige kant. Van dik hout zaagt men planken. Overweldigend, agressief, blastbeatend dik hout welteverstaan, maar fijner en geraffineerd werk in de vorm van een solide gitaarsolo is weinig te bespeuren. Opener ‘End The Torture’ kent een Slayeresque gitaarsolo, net als ‘Agony For The Chosen’ of ‘Decimated’. Het gas wordt enkel een beetje teruggenomen in de intro van afsluiter ‘Release The Soul’, hoewel dat ook maar van korte duur blijkt te zijn.
Het is dan ook moeilijk te stellen welke track er echt tussen uit springt, of juist onder doet voor de rest. The 13th Beast is death metal geschreven volgens de regeltjes en daardoor juist zo ontzettend middelmatig dat het voor iedere ander genregenoot ingeruild kan worden. Hierdoor gaat het album met zijn 49 minuten zelfs op een bepaald punt vervelen en had het met gemak 10 minuten korter kunnen en mogen zijn. Less is more, dat idee.
Arch Enemy - Covered In BloodWat is de definitie van een goede cover? Een goede cover doet recht aan het...
Robin Borneman - Folklore III: The Cradle Tree Het is een bekend fenomeen. Je hebt single- of ‘ hit-artiesten ’, die een...