Arch Enemy - Covered In Blood Recensie op Podiuminfo

2019-03-21 Wat is de definitie van een goede cover? Een goede cover doet recht aan het origineel, maar de spelende band moet haar eigen stempel er op plakken. Een cover kan lollig en met een knipoog zijn, maar aan de andere kant het origineel naar een hoger niveau tillen. Denk bij de eerste aan Richard Cheese en The Baseballs. In de tweede categorie zijn ze echter schaarser, maar daardoor juist unieker en bewijzen ze des te meer hoe tijdloos muziek kan zijn. Denk hierbij aan de bewerking van ‘Hurt’ door Johnny Cash of ‘The Sound Of Silence’ door Disturbed. Twee nummers die dit bewijzen door een hoge positie in de Top 2000. En dan is er een band als Arch Enemy; een die band bekend staat om zijn call-to-arms power melodieuze deathmetal, die tot de nok toe gevuld is met spierballen-gitaarriffs en solo’s. Zij hebben alle covers die ze de afgelopen 24 jaar hebben opgenomen gebundeld onder de titel Covered In Blood.

Het is in dat opzicht een mooie dwarsdoorsnede van de band door de jaren heen. Het album is 24 nummers rijk en begint met covers opgenomen met huidige frontvrouw Alissa White-Gluz, en gaat via opnames met Angela Gossow naar prehistorisch werk met frontman John Liiva. Het aanbod aan covers dat de melodieuze metalformatie heeft ingespeeld is divers te noemen, maar heeft (uiteraard) zijn roots voornamelijk in rock en metalklassiekers liggen. Denk hierbij aan Iron Maiden, Judas Priest, Kiss, Europe, Megadeth, Manowar, Carcass, maar ook Mike Oldfield en Tears For Fears

Een album als dit bewijst niet dat de muzikanten van Arch Enemy van zulk muzikaal hoogstaand niveau zijn dat dat ze een grote diversiteit aan tracks kunnen spelen. Nee, dit album bewijst des te meer hoe sterk hun eigen sound is en dat deze niet één-op-één zo maar op andere nummers is te kopiëren. Sterker nog, het doet afbreuk aan het origineel en de eigen nummers. En die eerder besproken knipoog is ook nergens te bespeuren. Arch Enemy levert als band van zichzelf al dusdanig goed en serieus werk af, dat een cover als ‘Shout’ van Tears For Fears bijvoorbeeld de plank volledig misslaat. Is dit lollig bedoeld? Nee, want daarvoor zit het muzikaal wel goed in elkaar. Punt is dat de band zichzelf te serieus neemt om weg te kunnen komen met deze “foute” klassieker. Andere voorbeelden zijn de Iron Maiden-track ‘Aces High’ en ‘Symphony Of Destruction’ van Megadeth. Twee legendarische nummers die totaal niet tot hun recht komen met screams. Muzikaal goed gekopieerd, maar in de lijn van Arch Enemy mist het dan toch de melodieuze bombast.

Heeft Covered In Blood dan totaal geen bestaansrecht? Jawel, de reeks aan punk/hardcore-covers van bands als Discharge, G.B.H., Anti-Climex en Skitslickers doen het stiekem wel goed. De band ontdoet zich voor een paar minuten volledig van alle bombast en mooidoenerij, en tapt voor de volle honderd procent in ongefilterde agressie. Verder kan Arch Enemy zich veel beter bezig houden met waar ze goed in zijn: eigen nummers maken.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Arch Enemy Label:Century Media