Bij de albumopener en titelnummer ‘Fire’ lijkt de band er weer als vanouds vol in te vliegen, maar dan schotelen ze ‘Lost In Time’ voor. Het liedje doet denken aan Tom Petty en zit vol met zwierig gitaarspel. De band doet het duidelijk wat rustiger aan en schurkt wat tegen de Americana aan. Deze bedaarde houding doet de formatie goed en biedt ruimte aan voor meer subtiliteiten. Zo doet een liedje als ‘Riverflow’ zijn naam eer aan en stroomt het rustig en gestaag uit je luidsprekers, om zo alle tijd te nemen om zich in je gehoor te nestelen.
Uiteraard worden nog regelmatig de mouwen opgestroopt om de spierballen te laten rollen, getuige ‘Medicine’ en ‘Run Johnny’. Maar ook bij de laatste waart de geest van Tom Petty rond en dat geeft het ronkende rocknummer net wat meer glans. In ‘Hometown’ horen we het vertrouwde Southern Rock geluid dat de band zo goed beheerst met fijn gitaarwerk en een stomende harmonica. Bij het ouder worden van de band, hebben ze meer rust in hun donder gekregen en dat doet de muziek veel goed. Het brengt meer balans en dynamiek in de nummers die daardoor aan kracht winnen.
Zoals zo vaak loont het zich om wat gas terug te nemen en zo meer dynamiek in de muziek aan te brengen. Dat lijkt makkelijker dan het is, maar Black Bottle Riot weet dit zeer fraai toe te passen, getuige een sfeervol liedje als ‘Spirit Talker’. Of het Nijmegen de titel van “rock city” zal opleveren is niet interessant, maar de band weet zich steeds meer in de voorhoede van de Nederlandse rock te nestelen.
Mozes and the Firstborn - DadcoreEen Nederlandse band die de releaseshow van hun nieuwe album viert met de...
Susanna & The Brotherhood Of Our Lady - Garden Of Earthly Delight Susanna Wallumrød kwam voor het eerst onder de aandacht toen zij met haar...