Op de plaat vertaalt zich dat extra mooi door omdat de heren extra ondersteuning krijgen. De honkytonk van ‘Half Past Midnight’ leunt namelijk zwaar op een olijk pianodeuntje. In samenspel met de contrabas en de goede soulstem ontstaat een zeer leuk nummer. ‘Let The Monkey Go’ heeft dat aanstekelijke, doch retro rhythm & blues gevoel dat Bill Wyman ook altijd met zijn Rhythm Kings weet neer te zetten. Het swingt, het stemt vrolijk en nodigt uit tot dansen. In een nummer als ‘Voodoo Queen’ doet Dry Riverbed Trio dat ook zeer goed. Na een meerstemmig refrein valt er een lekkere retro gitaarsolo in.
Hoogtepunt van het album is de slowblues van ‘Guilty Soul’. Vanaf de allereerste meeslepende drum- en gitaartonen stemt het melancholisch. De zanger laat zijn stem lekker galmen. Met een soulkracht van de zanger krijgt het nummer enige swing. Een prachtige gitaarsolo onderstreept vervolgens de melancholie.
Chained and Bound is een ontzettend leuke plaat geworden. Elke liefhebber van de blues en soul zal ongetwijfeld met plezier luisteren naar het Dry Riverbed Trio. De heren hebben het genre goed in de vingers. Met de nadruk op de retro binnen de blues, zetten ze toch een eigen stempel op de muziek. Dat is knap. Mede omdat het nergens dusdanig retro wordt dat dit gevoel het hele album overheerst.
Teus Nobel - Journey Of ManDe inmiddels 37-jarige Teus Nobel levert zijn vierde album af, kort na de...
Deserted Fear - Drowned By Humanity Met haar sterke vorige plaat Dead Shores Rising wist Deserted Fear een...