2019-04-03
De inmiddels 37-jarige Teus Nobel levert zijn vierde album af, kort na de succesvolle afronding van zijn masterstudie. Hiervoor onderzocht hij het werk van de legendarische Woody Shaw (1944-1989), één van de grootste trompettisten uit de recente jazzgeschiedenis. De inspiratie die hij hierbij heeft opgedaan vertaalt zich in dit project met Liberty Group. Deze bestaat uit Alexander van Popta op piano, Jeroen Vierdag op contra- en elektrische bas en Tuur Moens die naast drums en klokkenspel ook de effecten onder zijn hoede heeft genomen. Nobel zelf heeft het album geproduceerd. Het album Journey Of Man bevat zeven nummers (inclusief een bonustrack), waarbij iedere muzikant een nummer aandraagt of heeft bewerkt. Teus Nobel draagt het meeste bij met drie nummers, maar de anderen doen muzikaal niet onder voor de bandleider. Wat opvalt is dat zij elkaar aanvoelen en weten uit te dagen, waarbij vooral het wederzijds respect overheerst. Dat uit zich op alle tracks van dit gezamenlijke project.
Al bij ’Chasing Reality’, waarmee de band het album met een luide knal opent, hoor je dat je hier getuige bent van iets speciaals. Het is Nobel, met zijn gedempte trompet, die de richting bepaalt en de anderen op zijn avontuur meeneemt. Een avontuur met vele tempowisselingen en dynamiek; alle muzikanten worden muzikaal uitgedaagd. Luister maar naar ‘Iseo’: hoe vol de trompet klinkt en waar de dynamiek overheerst. Net als je denkt dat het nummer afloopt, pakt de piano van Van Popta de draad subtiel op, om de band naar het einde toe te begeleiden.
Op ‘My Favorite Vice’ verruilt Nobel de trompet voor de flugelhorn en dit gaat hem goed af. Het rustige nummer is een welkome afwisseling na de eerste twee uptempo nummers: het geeft de luisteraar weer tijd om op adem te komen. De flugelhorn komt later weer terug op het door bassist Vierdag bewerkte ‘Actual Proof’ van Herbie Hancock. De manier waarop Nobel met dit instrument de diepte in gaat verdient enige lof.
Als er dan toch een stand-out track moet worden genoemd, dan is dat ‘Plastic Battle’. Hier valt alles op zijn plaats: de excellente drum van Moens, de harmonische klanken van Van Popta en de improvisatie van Nobel maken dit een waar feest voor de oren. De verschillende thema’s van zowel trompet als piano komen hier heel goed samen en tonen aan hoe goed deze groep is.
Op het einde maakt Moens het Nobel nog even moeilijk met zijn complexe ritmes op het bonusnummer ‘Crush’, maar uiteindelijk slaagt Nobel ook voor dit examen. Zijn gedempte trompet klinkt niet alleen goed met het klokkenspel, Nobel synchroniseert prima met het ritme en geeft Vierdag de kans om te excelleren op bas. Na drie albums waarop hij zijn idolen eerde, heeft Nobel zijn eigen jazzgeluid gevonden op dit album, al dan niet geholpen door de Liberty Group. Laten we hopen dat hier nog een vervolg op komt, het zou de Nederlandse jazzscene verrijken.
Tiny Legs Tim - Elsewhere Bound Tiny Legs Tim is de leukste bluesmuzikant die onze zuiderburen op dit...
Dry Riverbed Trio - Chained And Bound Dry Riverbed Trio is een drie man sterke Nederlandse bluesband. In een...