De kern van de groep, bestaande uit Adam Franklin (gitaar en vocalen); Jimmy Hartridge (gitaar), en Steve George (bas) hebben drummer Mikey Jones toegevoegd om ervoor te zorgen dat de band vandaag de dag nog fris klinkt. Dat lukt hem: al vanaf het eerste nummer, ‘Mary Winter’, zweept hij de band op en zorgt ervoor dat de band energiek blijft klinken. Toch krijgt de luisteraar pas op het einde waar voor zijn geld. Op ‘Good Times Are So Hard To Swallow’ laten ze horen hoe goed de band kan klinken. Hier voegen de gitaarloopjes en ritmesessie zich het beste bij de zijige manier van zingen die Franklin bezigt. Vooral de stemmige afsluiter ‘Radio-Silent’ met zijn monotone gitaarloopje geeft aan dat de band nog meer te bieden heeft dan ze hier laat horen.
Het album moet het hebben van een aantal aparte nummers, zoals ‘Theeascending’, waarbij Hartridge en Franklin het op gitaar uitvechten, die ervoor zorgen dat je blijft luisteren. Voor het overgrote deel is het indie-rock die je al zoveel hebt gehoord. Vandaar dat een nummer zoals ‘Everybody's Going Somewhere And No-One's Going Anywhere’ erg welkom is. Hier lijkt de melodie en de spoken word-achtige zang tegen elkaar in te druisen; het is dankzij de complexe ritmes en het uitgesproken gitaarwerk dat dit experiment werkt.
De band lijkt vaak terug te grijpen naar het succes van de jaren '90. Voor de fans van het eerste uur is dat uiteraard geen probleem, maar het zal geen nieuw publiek aantrekken. Hier is het te veel van hetzelfde om te blijven boeien en te weinig om hun voortbestaan te borgen. De albumtitel spreekt helaas voor zich.
Building Instrument - Mangelen MinHet Noorse trio Building Instrument bestaat uit Mari Kvien Brunvoll, Øyvind...
Adam Naas - The Love Album Adam Naas woont in Parijs en is in Frankrijk al een grote belofte. De...