2019-03-09
Joe Jackson wordt dit jaar 65. Maar Fool klinkt niet alsof hij het rustiger aan gaat doen. Het ligt dicht tegen zijn debuut Look Sharp! uit 1979 aan, zowel qua energie als sound. En dat is geen toeval. Het is namelijk precies veertig jaar geleden dat het album uitkwam. Dat besef nodigde hem uit tot zelfreflectie. Joe is niet meer die fool in love. Hij is ouder geworden en heeft geleefd. Naar eigen zeggen is hij een betere muzikant en zanger geworden. Hij heeft inderdaad nog een best bereik en zijn stem klinkt aangenaam. De afgelopen vier decennia heeft hij bewezen veel muziekstijlen te beheersen. Hij ontwikkelde zich vanuit new wave, via Latin en jazz tot de klassieke muziek aan toe. Maar dit is een ode aan zijn jeugdliefde. Het album is – vanzelfsprekend kan je bijna zeggen – niet zo rauw als zijn eerste werk. Samen met Graham Maby, die vanaf het begin de bas speelde op al zijn succesalbums, heeft hij acht goed in het gehoor liggende songs gemaakt. In veel nummers is voor die bas dan ook een belangrijke rol weggelegd. Net als voor de piano. Door het cleane gitaarwerk van Teddy Kempel op ‘Friend Better’ dringt zich even de associatie met Donald Fagan op. Maar boven alles heeft Jackson een eigen stijl. Je kunt de invloeden van tussenliggende albums duidelijk horen. Bij de productie heeft hij nadrukkelijk weer met het vertrouwde vinyl format rekening gehouden. Twee kanten van zo’n twintig minuten, elk met vier composities over angst en verlies en de zaken die het leven nog de moeite waard maken. Vriendschap, humor en muziek. Comedy and tragedy figureren het artwork niet voor niets. Het album en de title track hebben de naam van zijn persoonlijke held: de onsterfelijke en onkwetsbare Fool. Terwijl zijn generatie met pensioen kan, gaat hij er nog even flink tegen aan. “Fool fucks up the funeral”.
Met Fool is Joe Jackson full circle. Terug bij de popsongs met een klassieke verse-chorus-break structuur. Liedjes met een flinke dosis cynisme en een vleug weemoed maar desondanks vol levensplezier. Voor de liefhebbers is het een waardevolle toevoeging aan het rijke oeuvre. Maar past deze muziek in de huidige tijd? Kennelijk wringt er iets als hij in ‘Strange Land’ zingt “Am I out of time or out of place”. Kan hij zich hierna nog opnieuw uitvinden? De tijd zal het leren. Als Joe Jackson iets bewijst, dan is het in ieder geval dat je geen nummer 1-hits nodig hebt om een flink stempel op de popmuziek te drukken.
The Lemonheads - Varshons IIEvan Dando verdient een flinke schop onder zijn kont. De frontman en het...
Building Instrument - Mangelen Min Het Noorse trio Building Instrument bestaat uit Mari Kvien Brunvoll, Øyvind...