2019-05-03
De letterlijke vertaling van Effluxion is tijdsverloop. Het is onwaarschijnlijk dat muzikant Michael Benjamin Lerner, het creatieve brein achter Telekinesis zijn albumtitel zo kort door de bocht bedoelt. Inmiddels is hij vijf albums en tien jaar verder, en natuurlijk een hoop ervaring rijker. Het lijkt er op dat het deze ervaring is die er voor zorgt dat Effluxion klinkt als simpelweg een product van tijdsverloop, het gebeurt zonder er iets te voor hoeven doen. Als je maar flink vasthoudt aan je muzikale inspiratiebronnen is deze titel toepasbaar op dit album. Zo interpretabel als de albumtitel is, zo simpel klinkt de indiepop op Effluxion. ‘Cut The Quick’ is zo’n nummer dat zijn kracht vindt in de simpelheid. Korte, krachtige aanslagen op een piano gemengd met een gitaar laten horen wie Lerner’s muzikale inspiratie bron is: The Beatles. Ook zij lieten lang niet altijd hun intellectuele capaciteiten blijken door middel van hun teksten, net zoals Lerner in dit nummer. Het ‘ge-lala’ voelt hier en daar als een geforceerde opvulling, maar onderstreept tegelijkertijd het pakkende karakter, uiteindelijk dus simpel maar functioneel. En zie dit nummer nog maar eens uit je hoofd te krijgen.
Op Effluxion is geen enkele (volledige) track te horen waarop Lerner een beetje inlevert qua energie. Wat dit betreft past het album perfect in de Britpop-punk traditie, hoewel Lerner toch echt uit Seattle komt. Ook de duur van het album is erg ‘punk’: kort maar krachtig. In slechts een half uurtje komen er tien tracks voorbij. Lerner is constant aan het knallen en dat kan zowel een kracht als een valkuil zijn. Met dit album bevindt Telekinesis zich wat dat betreft in het midden: het album duurt net lang genoeg om het talent van Lerner naar voren te laten komen, en dat zonder een uitputtingsslag te zijn.
Wie bekend is met het oudere werk van Telekinesis hoort op Effluxion zowel oud als nieuw, bekend als onbekend. Het energieke Beatlesesque geluid is inmiddels zo met Lerner verweven dat dit aanwezig zal blijven in zijn geluid. Ondanks dat is dit vijfde album niet simpelweg ‘de volgende in de reeks’. De nummers klinken breder georiënteerd, vollediger, en ondanks het soms wat simpel klinkende geluid, toch meer doordacht. Uitschieten doet Lerner op de slottrack ‘Out For Blood’ waarop een New Order-achtig basgeluid de boventoon voert. Het is daarnaast gelijk de track waarop The Beatles het minst duidelijk hoorbaar aanwezig zijn. Zolang Lerner de balans weet te houden tussen ‘eigen’ en ‘inspiratiebron’, zal dit ‘nog maar’ het vijfde album zijn in de carrière van Telekinesis en is ‘wordt vervolgd’ een zekerheid.
Half Japanese - InvincibleAan de productie van Half Japanese heeft het nooit gelegen. De mannen...
Good Fuck - Good Fuck Tim Kinsella en Jenny Pulse zijn verliefd en hebben besloten om hun relatie...