Wie opener ‘Swept Away’ als uithangbord neemt, kan het hele album uittekenen. Een zeurderig liedje opgebouwd met minimale moeite. Het is een standaard riffje wat zich maar herhaalt en waar met effecten nog wat van wordt gemaakt. Of althans, die poging wordt gedaan. De drums klinken vlak, de zang is uitermate pover, de tekst is pretentieus, maar gaat nergens over. Het is kortom niet best.
De grote vraag blijft wat de mannen, die toch niet de jongsten meer zijn, nu precies wilden met deze plaat. Een dieptepunt als ‘Return of the Vampire’ strookt totaal niet met het uitermate vrolijke ‘Forever in my Heart’. Ook dat is geen goed nummer, maar het raakt in ieder geval nog een gezellige snaar. Over de hele linie zijn de mannen echter vooral aan het raggen op hun instrumenten, terwijl zanger Jad Fair eens in de zoveel tijd meer praat dan zingt. Dit is overigens geen ramp. Op ‘All at Once’ waagt Fair zich wel aan zang, en dat is geen succes.
Hoe langer Invincible doormoddert, hoe sterker het idee wordt dat Half Japanese vooral een stel verongelijkte mannen is. Miskend in hun zijn als muzikant, terwijl het toch echt de vraag is of we hier wel mogen spreken van muzikanten. Artiesten misschien, als je Invincible als kunst zou beschouwen. Alleen wordt nergens duidelijk wat dan de boodschap zou moeten zijn van het kunstwerk. De band beschrijft hoe ‘iets op aarde is met puntige ogen en drie ogen’ in ‘It’s Here’ en vertelt dat ‘The Walking Dead’ er nu schijnbaar ook zijn. Net als dus die teruggekeerde vampier. Maar wat dat nou moet betekenen?
Laten we er niet te veel tijd aan besteden. Invincible is gewoon een broddelwerkje. En daar kunnen we het prima bij laten.
Black to Comm - Seven Horses For Seven KingsMet nogal verontrustende tonen opent de Duitse geluidskunstenaar Marc Richter...
Telekinesis - Effluxion De letterlijke vertaling van Effluxion is tijdsverloop. Het is...