2019-03-19
Met nogal verontrustende tonen opent de Duitse geluidskunstenaar Marc Richter zijn tiende album Seven Horses For Seven Kings. Snerpende blaasinstrumenten houden ruim twee minuten aan en werken als een naargeestige intro. Op de achtergrond hoor je ritselende drums. Binnen het universum van Black To Comm is dit echter de normale gang van zaken. Hij is een meester in het maken van duistere muziek die niet van deze aarde klinkt. Nog meer dan zijn titelloze voorganger uit 2014 schuift hij hier op naar muziek die kan doorgaan als soundtrack voor een doodenge horrorfilm. Een kleine waarschuwing vooraf is wellicht wenselijk, want dit album biedt geen plezierige of makkelijke luisterervaring. Zijn donkere trip duurt ook nog eens een uur!Na de wrange opener gaat Richter verder met het uitspinnen van zijn snerpende soundscapes waarbij vaak een drone op de achtergrond raast. ‘A Miracle No-Mother Child At Your Breast’ is een deconstructie die bombastische vormen aanneemt, waarbinnen tal van details naar de voorgrond treden. Ritueel aandoende drums, gekmakende pieptonen, schurende drones en kreunende strijkers zorgen hier voor een even gekmakende als intrigerende beleving. Als een soort abstracte of modernistische kunst roept deze muziek bepaalde (sfeer)beelden en gevoelens op. In de meer ambient-achtige nummers is er de mogelijkheid om even los te komen van het haast lugubere geluid dat hij soms opwekt, om vervolgens weer verder met de hellerit te gaan.
‘Ten Tons Of Rain In A Plastic Cup’ is een onheilspellende collage van een langzaam aanzwellende scherpe drone waarbij hoge pieptonen als venijnige speldenprikken worden uitgedeeld. Waarom zou je hier in godsnaam naar luisteren, vraag je je misschien af? De één vindt het misschien opzettelijke moeilijkdoenerij, maar, als je je er aan overgeeft, staat je toch een tamelijk fantasierijk album te wachten.
Op het einde van het album vindt Richter het zelf ook genoeg, zo lijkt. Hier schuift hij langzaam naar een wat vriendelijker geluid. ‘Angel Investor’ heeft nog steeds een drone die als een donkere donderwolk boven een dromerige Tim Hecker-achtige loop hangt. Hij eindigt het album vervolgens met het ruim negen minuten durende ‘The Courtesan Jigokudayu Sees Herself In a Skeleton In The Mirror Of Hell’. Hier is de rust wedergekeerd – met uitzondering van een kleine stuiptrekking aan het einde van het nummer. Het zorgt er voor dat je dit album bijna als spirituele ervaring kan ondergaan.
Toy - Happy In The HollowHet Engelse TOY maakte zo’n zeven jaar geleden veel indruk met hun...
Half Japanese - Invincible Aan de productie van Half Japanese heeft het nooit gelegen. De mannen...