Net als op haar voorgaande plaat mixt Kent elektronische invloeden door haar cellospel. Op Asperities wilde Kent nog dat de scherpe randjes behouden bleven, wat zorgde voor dissonantie en dramatiek. Op Temporal is de toon lichter van aard, maar de spanning en mistroostigheid is bij Kent nooit ver weg. Het twaalf minuten durende openingsnummer ‘Last Hour Story’ is een sluimerend lied dat door zijn repetitieve karakter een bezwerende uitwerking heeft. De cello lijkt hier bijna te huilen, waardoor er emotie in het spel van de Canadese komt te liggen.
De elektronische invloeden, die voornamelijk vanuit synthesizers komen, gaan goed samen met de snaarinstrumenten. De dissonantie van Asperities lijkt hier te worden omgebogen naar tegenstellingen die toch vloeiend naast elkaar kunnen bestaan: de lichte tonen van de synthesizers met de zware klanken van Kents cello. Bij ‘Imbalance’ wordt er een dreunende puls aan toegevoegd, alsof er een lichaam schokkend aan het dansen is. En in het nummer ‘Floating City’ neemt de cello zoals de titel doet vermoeden een zwevend karakter aan. Hier valt het meest op hoe veel lichter dit album klinkt dan zijn voorganger. Bij het slotnummer verwerkt zij nog een zachte pianomelodie aan het geheel toe.
Door toch soms naar een wat donkerder geluid te schakelen houdt zij het geheel dynamisch. Ten alle tijden blijft ze dat wel op gracieuze wijze doen en met oog voor detail en gevoel. Temporal is bovenal sierlijk en harmonieus, maar bevat net genoeg elementen die wrijving veroorzaken zodat het geheel spannend blijft.
Spellling - Mazy Fly Mazy Fly is als een reis door een vervreemdend sprookjesland, waar overal...
Toy - Happy In The Hollow Het Engelse TOY maakte zo’n zeven jaar geleden veel indruk met hun...