Bring Me The Horizon - AMO Recensie op Podiuminfo

2019-03-25 Sheffield (UK) mag dan ooit de hoofdstad van de Britse staalindustrie zijn geweest, de tijd dat er zware metalen vandaan kwamen ligt ver achter ons. Bring Me The Horizon heeft tegenwoordig dan ook net zo weinig te maken met heavy metal als stadgenoten Def Leppard.

AMO is inmiddels het zesde studioalbum van Bring Me The Horizon. In 2006 debuteerde de band nog met een album vol deathcore en grunts. Maar met elke volgende plaat worden er meer scherpe randjes van het bandgeluid af geschaafd. De emocore die ze daarna gingen maken is inmiddels ook alweer ingeruild.

AMO staat vol met hapklare brokken gladde poprock en er wordt driftig geflirt met dubstep, r&b, hiphop en dance. En dat alles gebracht met de allure van een boyband. ‘MANTRA’ is een single met hitpotentie net als ‘Medicine’. Op ‘In The Dark’ klinkt Bring Me The Horizon net zo gevaarlijk als Ed Sheeran.

Op ‘Wonderful Life’ wordt de band nog wel bijgestaan door Dani Filth (Cradle Of Filth) maar klinkt ze, door de gejatte gitaarrif, als een derderangs Limp Bizkit. Op ‘Heavy Metal’ mag Rahzel van The Roots zijn rapskills laten horen. De tekstregel ”No it ain’t heavy metal” toont dan wel weer aan dat de band over genoeg zelfspot beschikt. Of is het zelfkennis?
Op de met strijkers opgeleukte afsluiter ‘I Don’t Know What To Say’ komt aan het einde zowaar nog een fatsoenlijke gitaarsolo voorbij. Op de rest van het album zijn het vooral programming en gesamplede gitaren die het geluid bepalen.

Oliver (Ollie) Sykes (vocals), Lee Malia (gitaar), Matthew Kean (bas), Matt Nicholls (drums) en Jordan Fish (programming) hebben met dank aan hun vele (jonge) fans en met steun van Sony Music hun horizon inmiddels wel bereikt. Eeuwige roem en genoeg Engelse ponden om een eventuele Brexit te overleven.

Valt er nog iets positiefs te melden over dit album? Ja, de veertienjarige dochter des huizes gaat hier hard op! En dat is ook wat waard.

Recensent:Bart Slaats Artiest:Bring Me The Horizon Label:Sony Music