Motorpsycho - The Crucible Recensie op Podiuminfo

2019-04-22 Al dertig jaar dendert de stoomlocomotief die Motorpsycho heet door het muzikale landschap. De klad lijkt er nog lang niet in te komen: eind vorig jaar gaf de band nog een uitstekende, 2 uur durende show op het Upon the My-O-My festival in Doornroosje en begin 2019 komt de band met alweer het 22e (!) album, The Crucible. Met drie nummers zou je het haast verwarren met een EP, maar met een speelduur van 40 minuten komt de luisteraar niets tekort.

Diezelfde luisteraar wordt ook direct bij de lurven gegrepen. Opener ‘Psychotzar’ lijkt uit meerdere tracks te bestaan: de track begint loodzwaar, als een echt doomnummer met progressieve invloeden. Er volgen Led Zeppelin-achtige gitaarsolo’s met grunge-y riffs, zelfs een akoestisch stuk om via daar weer naar het begin terug te keren en de cirkel rond te maken, maar ook wat groovy, rechttoe rechtaan rockpartijen die door de hogere zang nog wel eens doen denken aan Ghost. ‘Psychotzar’ is een avontuurlijke trip die door de vele wisselingen weet te blijven boeien, zonder te druk te worden.

‘Lux Aeterna’ begint precies het tegenovergestelde als ‘Psychotzar’. De band start rustig in een jaren ‘60 stijl om al snel op te bouwen naar een epische Pink Floyd/Alan Parsons-achtige progrocktrack (en weer doet de zang denken aan Ghost). Hier en daar is ruimte voor Beatle-esque partijen met geluiden die doen denken aan The Magical Mystery Tour. Halverwege het nummer slaat het echter compleet om en volgen 3 minuten die klinken als een geschifte combinatie van een moderne progplaat met jazz. Bizar, spannend en hierna komt de tekst, over het naderende einde, enorm sterk binnen. “Love me and set me free, I'm all I will ever be, I'm only me”. ‘Lux Aeterna’ is niet alleen de beste track van dit album, maar misschien ook wel de mooiste van dit jaar tot nu toe.

Dan hebben we titeltrack ‘The Crucible’ nog tegoed. Twintig minuten schoon aan de haak, maar ze vliegen voorbij. Na een start met stevige baslijnen en een hoog tempo komt al snel het vertrouwde progrockgeluid weer terug. Het resterende kwartier zijn een bombastische mix van doomrock/metal, onvervalste progrock en stevige hardrock. Net als bij opener ‘Psychotzar’ overheerst weer het gevoel dat je door de band op sleeptouw wordt genomen door een enorm ruig muzieklandschap.

Vernieuwend wordt het album uiteindelijk nergens; daarvoor kijkt de band te veel terug naar muziekstijlen uit vervlogen tijden. Maar dat ze juist nu met zo’n album komen, en dan ook nog eens van deze kwaliteit, is een verademing te noemen. The Crucible voelt als een album dat al jaren bij je vader in de platenkast staat, maar die je graag al 10, 15 jaar geleden had willen ontdekken. Voor de liefhebber van de loodzware en experimentele riffs begint 2019 met een absoluut hoogtepunt. The Crucible is een aanrader voor iedereen die van spannende, experimentele gitaarmuziek houdt. Nee, sterker nog, iedere rockliefhebber zou deze plaat een kans moeten geven.

Recensent:Robin Hogenboom Artiest:Motorpsycho Label:Stickman Records