2019-03-22
De ster van Roos Blufpand is al enige tijd rijzende en met Kleed Me Uit zou haar faam weer een stukje uitgebouwd kunnen worden. Voor alle geilneven die op de interessante albumtitel afkomen: het album is absoluut geen broeierige uitnodiging tot het verwijderen van overtollige kledingstukken, maar slaat op haar persoonlijke teksten die Roos tot op het bot utkleden. Dat is gelijk ook het mooie van de Nederlandse taal binnen de muziek; Roos kan precies haar emoties kwijt en die emoties waren er in de vorm van wat persoonlijke perikelen genoeg in de jaren voorafgaand aan de opnamen van dit album.Muzikaal zij er wat bakens verzet wat bij beluisteren van haar derde album snel duidelijk wordt. De singer-songwriterachtige popmuziek van de eerste twee platen hebben meer plaats gemaakt voor elektronica en dwingende beats. Muzikaal zijn er dan ook steeds meer raakvlakken met Aafke Romeijn en Rita Zipora die ook vaak een schurend, elektronisch randje in hun muziek verwerken en dat vergezellen van persoonlijke teksten met een cynische onderlaag.
Dat Roos ook nog een sympathiek boontje heeft voor het milieu wordt duidelijk uit het feit dat ze er alles voor doet om het milieu zo min mogelijk te belasten, met een vergaande verduurzaming bij alles wat ze doet.
Dat haar relatiebreuk alsmede de breuk met haar vader het hele album doorklinken is een feit. De zielenpijn wordt al snel duidelijk bij de opener ‘In De Knoop’; ”Ik voel me zo bedrogen, Ik ben nog niet Klaar, het lukt nog niet maar, weet dat ik altijd om je geef, maar ik zit nog in de knoop” en dit gaat door tot het afsluitende verborgen miniatuurtje ‘Alleen Maar’; ”Want ik mis je, maar je hebt me zoveel pijn gedaan, ik mis je, maar je hebt me zo teleurgesteld”.
Maar ook daar tussen horen we vaak een vrij sombere Roos. Zo maakt het door een stevige beat voortgestuwde ‘Schijn Dan Niet Op mij’ duidelijk dat Roos niet altijd goed in haar vel zit: ”Als de zon dan zo nodig moet schijnen, schijn dan niet op mij”. Maar ook enig cynisme is Roos niet vreemd, zoals in het hiphop-achtige ‘Ja Natuuuuuuuurlijk’ (”Ik ben gek, maar jij bent normaal”) dat inderdaad zo van Aafke Romeijn had kunnen zijn, terwijl het intens duistere ‘Ruis’ heel sterk aan het laatste werk van Wende doet denken.
Behalve dat Roos zelf, met haar prettige stem voor veel fijne luistermomenten zorgt, heeft zij ook nog twee gastzangers opgetrommeld. Op het wat meer rockende ‘Dus Hij zei’ horen we Gregory Frateur van Dez Mona en verder horen we Paul de Munnik op ‘Ik Weet Dat Dit Niet Helpt’, een bewerking van ‘Denk Je Dat Het Helpt’ dat eerder op een album van De Munnik verscheen.
Blufpand weet met haar persoonlijke teksten, verpakt in sterke songs, een snaar te raken, zonder te vervallen in semi-poëtische pathetiek. Regelmatig gaan de gedachten uit naar Mens van Wende, maar dat absurd hoge niveau halen is (nu nog) wat te veel gevraagd. In potentie heeft Roos alles om in de nabije toekomst ook een album van dat kaliber af te leveren. Laat het fraaie Kleed Me Uit de opmaat hiervoor zijn.
Nick Waterhouse - Nick WaterhouseMeer retro dan Nick Waterhouse zul je ze niet snel treffen. De blanke jonge...
Autumn - Stacking Smoke Je ging er bijna van uit dat Autumn ter ziele was, zolang hoorden we niets...