2019-04-18
In 2013 leverde Ian Clement van het Gentse Wallace Vanborn uit het niets een soloalbum af. Kort hierna begon Wallace Vanborn aan The Orb We Absorb, waarbij Clement het mentaal flink te verduren kreeg. Verlies van dierbare familieleden en de breuk met zijn geliefde zorgde voor een psychose, waarbij hij in de woestijn van Joshua Tree, Californië werd overvallen door wanen. De zoektocht naar houvast en terugkeer naar de realiteit, bracht de muzikant langs nog enkele psychoses en twee opnames in de psychiatrie. Clement verwerkte dat wat hij meende te zien en dacht te voelen in de opvolger van Drawing Daggers.Onder leiding van René Tinner, bekend van zijn werk voor Can en producer voor Lou Reed en George Harrison, werd een minimalistischere aanpak gekozen. Deze ‘less is more’ aanpak hoor je terug, al zijn de muren van geluid nog steeds aanwezig. Hierdoor blijft het spannende en beklemmende geluid behouden waardoor See Me In Synchronicity je net als zijn voorganger, op het puntje van je stoel krijgt. Clement is in staat songs te schrijven die zich, ondanks hun zware thema`s en niet bepaald lichtzinnige geluid, in je hoofd nestelen. Zware kost met ijzersterke hooks dus.
In vergelijking met Drawing Daggers is het instrumentarium minder ruim. Waren er op het eerste album bijvoorbeeld blazers te horen, blijft het nu beperkt tot een basic bandsetting van drums, bas, (akoestische) gitaar en toetsen. Het zorgt ervoor dat gas terug genomen kan worden wanneer nodig, maar wat vooral opvalt is het totaalgeluid, dat organischer klinkt. Een goed voorbeeld hiervan is de slepende ballad ‘Second Wind’, maar ook de lome opener ‘Some Would Say’, waarop centraal staat hoe een gebeurtenis in een fractie van een seconde je wereld op de kop kan zetten. In Clement`s geval het moment dat hij zijn vader levenloos in bed aantrof. Dat moment wordt gevangen in onheilspellende klanken tussen een vredig klinkende akoestische gitaar door.
Op ‘Sight Beyond Sight’ wordt het vredige geluid achtergelaten en klinken de uithalen van Clement, bovenop de broeierige desertsound, smekend. De rauwe, jankende gitaar levert daarbij een schurende solo. Zo laat Clement je tien tracks schommelen tussen zijn emoties. Waar ‘Hardly’ rust uitstraalt, gaat het over de worsteling die het loslaten van het kind zijn op levert. Net als op Drawing Daggers slaagt Clement er in om tot in perfectie een sfeer te creëren, bijvoorbeeld op ‘For A Rose’. ‘Dance Like Love’ vormt het hoogtepunt. De track steelt de show door zijn lome groove en de mix van alle facetten van Clement`s muziek. Bijzonder sterk is ook ‘Sidewinder’ dat over isolatie gaat. Het enige wat ontbreekt is een tegendraadse track als ‘Interview’, dat het debuutalbum opsierde.
See Me In Synchronicity neemt je mee naar de fases in de zoektocht die Clement heeft afgelegd. Hoe cru ook dat we het altijd weer moeten concluderen, maar uit ellende komt de beste muziek voort. Dat geldt onomstotelijk voor See Me In Synchronicity, waarop Clement nog beter voor de dag komt dan op zijn toch al ijzersterke debuutplaat.
Bert Hadders & Joost Dijkema - KokelekoAmper een jaar na het afscheid van zijn succesvolle formatie De Nozems...
Vaudeville Etiquette - Divisions Als recensent lees je bij de binnen gebrachte stapels muziek de meest...